Polish Genius Professor Bogusław Wolniewicz

Polish Genius Professor Bogusław Wolniewicz
Pod prąd - Bogusław Wolniewicz 1/4

Pod prąd - Bogusław Wolniewicz 2/4

Pod prąd - Bogusław Wolniewicz 3/4

Pod prąd - Bogusław Wolniewicz 4/4

Boguslaw Wolniewicz and the Formal Ontology of Situations


INTRODUCTION

"The theory presented below was developed in an effort to clarify the metaphysics of Wittgenstein's Tractatus. The result obtained, however, is not strictly the formal twin of his variant of Logical Atomism. but something more, general, of which the latter is lust a special case. One might call it an ontology of situations. Some basic ideas of that ontology stern from Stenius Wittgenstein's Tractatus, Oxford, 1968 and Suszko Ontology in the Tractatus of L. Wittgenstein - Notre Dame Journal of Formal Logic, 1968.

Let L be a classic propositional language. Propositions of L are supposed to have their semantic counterparts in the realm of possibility, or as Wittgenstein put it: in logical space. These counterparts are situations, and S is to be the totality of them. The situation described by a proposition a is S(a). With Meinong we call it the objective of a."

From: Boguslaw Wolniewicz - A formal ontology of situations - Studia Logica 41: 381-413 (1982). pp. 381-382.



"Different ontologies adopt different notions of existence as basic. Aristotle's paradigm of existence is given by the equivalence:

(A) to be = to be a substance.

On the other hand, the paradigm of existence adopted in Wittgenstein's Tractatus is given by the parallel equivalence:

(W) to be = to be a fact.

Now, an Aristotelian substance is the denotation of an individual name, whereas a Wittgensteinian fact is the denotation of a true proposition. It seems therefore that the notions of existence derived from these two paradigms should be quite different, and one might readily expect that the metaphysical systems erected upon them will display wide structural discrepancies.

It turns out, however, that in spite of this basic difference there runs between these two systems a deep and striking parallelism. This parallelism is so close indeed that it makes possible the construction of a vocabulary which would transform characteristic propositions of Wittgenstein's ontology into Aristotelian ones, and conversely. To show in some detail the workings of that transformation will be the subject of this paper.

The vocabulary mentioned is based on the following four fundamental correlations:



Aristotle

1) primary substances (substantiae primae)

2) prime matter (materia prima)

3) form (forma)

4) self-subsistence of primary substances (esse per se)



Wittgenstein

1) atomic facts

2) objects

3) confiugration

4) independence of atomic facts



Aristotle's ontology is an ontology of substances, Wittgenstein's ontology is an ontology of facts. But concerning the respective items of each of the pairs (1)-(4) both ontologies lay down conditions which in view of our vocabulary appear to be identical. To show this let us confront, to begin with, the items of pair (1): substances and facts.

(The interpretation of Aristotle adopted in this paper is the standard one, to be found in any competent textbook of the history of philosophy. Therefore, with but one exception, no references to Aristotle's works will be given here.)Relatively to the system involved substances and facts are of the same ontological status. Aristotle's world is the totality of substances (summa rerum), Wittgenstein's world is the totality of facts (die Gesamtheit der Tatsachen). For Aristotle whatever exists in the basic sense of the word is a primary substance, for Wittgenstein - an atomic fact. Moreover, both ontologies are MODAL ones, allowing for different modes of being (modi essendi); and both take as basic the notion of `contingent being' (esse contingens), opposed to necessary being on the one hand, and to the possibility of being on the other. Both substances and facts are entities which actually exist, but might have not existed. The equality of ontological status between substances and facts is corroborated by the circumstance that both are PARTICULARS, there being - as the saying goes - no multiplicity of entities which FALL UNDER them.

Substances and facts stand also in the same relation to the ontological categories of pairs (2) and (3). Both are always COMPOUND entities, a substance consisting of matter and form, and a fact consisting of objects and the way of their configuration. But in neither of the two systems is this compoundness to be understood literally as composition of physically separable parts or pieces. The compoundness (compositio) of a substance consists in its being formed stuff (materia informata), and the compoundness of a fact in its being a configuration of objects.

In view of correlation (4) we have also an equality of relation which a substance bears to other substances, and a fact to other facts. Self-subsistence is the characteristic attribute of primary substances: substantia prima = ens per se. If we take this to mean that each substance exists independently of the existence or non-existence of any other substance we get immediately the exact counterpart of Wittgenstein's principle of logical atomism stating the mutual independence of atomic facts. It should be noted that thus understood the attribute of self-subsistence or independence is a relative one, belonging to a substance - or to a fact - only in virtue of its relation to other substances - or facts.

From a Wittgensteinian point of view Aristotle's substances are not things, but hypostases of facts, and thus their names are not logically proper names, but name-like equivalents of propositions. (By that term we mean roughly either a noun clause of the form `that p', or any symbol which might be regarded as a definitional abbreviation of such clause.) Surely, from the Aristotelian point of view it might be easily retorted here that just the opposite is the case: substances are not `reified' facts, but on the contrary - facts are 'dereified' substances. Without passing judgement on these mutual objections let us note in passing that their symmetric character seems to be itself an additional manifestation of the parallelism discussed."

From: Boguslaw Wolniewicz - A parallelism between Wittgensteinian and Aristotelian ontologies. In Boston studies in the philosophy of science. Vol. IV. Edited by Cohen Robert S. and Wartofsky Marx W. Dordrecht: Reidel Publishing Company 1969. pp. 208-210 (notes omitted).




--------------------------------------------------------------------------------

SELECTED PUBLICATIONS (Works in Polish are not enclosed)

In 1970 Boguslaw Wolniewicz published a Polish translation of Ludwig Wittgenstein Tractatus logico-philosophicus.



A difference between Russell's and Wittgenstein's logical atomism. In Akten des XIV. Internationalen Kongresses für Philosophie. Wien, 2. - 9. September 1968 - Vol. II. Wien: Herder 1968. pp. 263-267
Reprinted in: Logic and metaphysics (1999) - pp.193-197


"A note on Black's 'Companion'," Mind 78: 141 (1969).
Reprinted in: Logic and metaphysics (1999) - p. 229.

"It is a mistake to suppose that in Wittgenstein's "Tractatus" the meaning of Urbild has any connexion with that of picture. "


A parallelism between Wittgensteinian and Aristotelian ontologies. In Boston studies in the philosophy of science. Vol. IV. Edited by Cohen Robert S. and Wartofsky Marx W. Dordrecht: Reidel Publishing Company 1969. pp. 208-217
Proceedings of the Boston Colloquium for the philosophy of science 1966/1968.

Reprinted in: Logic and metaphysics (1999) - pp.198-207


"Four notion of independence," Theoria 36: 161-164 (1970).
Reprinted in: Logic and metaphysics (1999) - pp.127-130.

WFour (binary) relations of independence I(p,q) between propositions are distinguished: the Wittgensteinian I sub-w, the statistical I sub-s, the modal I sub-m, and the deductive I sub-d. The validity of the following theorem is argued for: I sub-w(p,q) implies I sub-s(p,q) implies I sub-m(p,q) implies Isub-d(p,q). "


Wittgensteinian foundations of non-Fregean logic. In Contemporary East European philosophy. Vol. 3. Edited by D'Angelo Edward, DeGrood David, and Riepe Dale. Bridgeport: Spartacus Books 1971. pp. 231-243


"The notion of fact as a modal operator," Teorema: 59-66 (1972).
Reprinted in: Logic and metaphysics (1999) - pp. 218-224

"The notion of fact /fp = "it is a fact that p"/ is characterized axiomatically, and the ensuing modal systems shown to be equivalent to tT, S4 and S5 respectively."


Zur Semantik des Satzkalküls: Frege und Wittgenstein. In Der Mensch - Subjekt und Objekt (Festchrift für Adam Schaff). Edited by Borbé Tasso. Wien: Europaverl. 1973. pp.


Sachlage und Elementarsätz. In Wittgenstein and his impact on contemporary thought. Proceedings of the Second International Wittgenstein Symposium, 29th August to 4th September 1977, Kirchberg/Wechsel (Austria). Edited by Leinfellner Elisabeth. Wien: Hölder-Pichler-Tempsky 1977. pp. 174-176


"Objectives of propositions," Bulletin of the Section of Logic 7: 143-147 (1978).
"The paper sketches out a semantics for propositions based upon the Wittgensteinian notion of a possible situation. The objective of a proposition is defined as the smallest situation verifying it. Two propositions are assumed to have the same objective iff they are strictly equivalent. Formulas are given which determine the objectives of conjunction and disjunction as functions of the objectives of their components. finally a link with possible-world semantics is established."


"Situations as the reference of propositions," Dialectics and Humanism 5: 171-182 (1978).
"The reference of propositions is determined for a class of languages to be called the "Wittgensteinian" ones. A meaningful proposition presents a possible situation. Every consistent conjunction of elementary propositions presents an elementary situation. The smallest elementary situations are the "Sachverhalte"; the greatest are possible worlds. The situation presented by a proposition is to be distinguished from that verifying it, but the greatest situation presented is identical with the smallest verifying. The reference of compound propositions is then determined as a function of their components."


"Les situations comme corrélats semantiques des enoncés," Studia Filozoficzne 2: 27-41 (1978).


Wittgenstein und der Positivismus. In Wittgenstein, the Vienna circle and critical rationalism. Proceedings of the third International Wittgenstein Symposium, 13th to 19th August 1978, Kirchberg am Wechsel (Austria). Edited by Bergehel Hal, Hübner Adolf, and Eckehart Köhler. Wien: Hölder-Pichler-Tempsky 1978. pp. 75-77


"Some formal properties of objectives," Bulletin of the Section of Logic 8: 16-20 (1979).
"The objectives of propositions as defined in an earlier paper are shown here to form a distributive lattice."


A Wittgensteinian semantics for propositions. In Intention and intentionality. Essay in honour of G. E. M. Anscombe. Edited by Diamond Cora and Teichman Jenny. Ithaca: Cornell University Press 1979. pp. 165-178
"More than once Professor Anscombe has expressed doubt concerning the semantic efficacy of the idea of an 'elementary proposition' as conceived in the Tractatus. Wittgenstein himself eventually discarded it, together with the whole philosophy of language of which it had been an essential part. None the less the idea is still with us, and it seems to cover theoretical potentialities yet to be explored. This paper is a tentative move in that direction.
According to Professor Anscombe, (*) Wittgenstein's 'elementary propositions' may be characterized by the following five theses:
(1) They are a class of mutually independent propositions.
(2) They are essentially positive.
(2) They are such that for each of them there are no two ways of being true or false, but only one.
(4) They are such that there is in them no distinction between an internal and an external negation.
(5) They are concatenations of names, which are absolutely simple signs.
We shall not investigate whether this is an adequate axiomatic for the notion under consideration. We suppose it is. In any case it is possible to modify it in one way or another, and for the resulting notion still to preserve a family resemblance with the original idea. One such modification is sketched out below."


"On the lattice of elementary situations," Bulletin of the Section of Logic 9: 115-121 (1980).


"On the verifiers of disjunction," Bulletin of the Section of Logic 9: 57-59 (1980).


"The Boolean algebra of objectives," Bulletin of the Section of Logic 10: 17-23 (1981).
"This concludes a series of papers constructing a semantics for propositional languages based on the notion of a possible "situation". Objectives of propositions are the situations described by them. The set of objectives is defined and shown to be a boolean algebra isomorphic to that formed by sets of possible worlds."


"A closure system for elementary situations," Bulletin of the Section of Logic 11: 134-139 (1982).


"On logical space," Bulletin of the Section of Logic 11: 84-88 (1982).


"Ludwig Fleck and Polish philosophy," Dialectics and Humanism 9: 25-28 (1982).


"A formal ontology of situations," Studia Logica 41: 381-413 (1982).
"A generalized Wittgensteinian semantics for propositional languages is presented, based on a lattice of elementary situations. Of these, maximal ones are possible worlds, constituting a logical space; minimal ones are logical atoms, partitioned into its dimensions. A verifier of a proposition is an elementary situation such that if real it makes true. The reference (or objective) of a proposition is a situation, which is the set of all its minimal verifiers. (Maximal ones constitute its locus.) Situations are shown to form a Boolean algebra, and the Boolean set algebra of loci is its representation. Wittgenstein's is a special case, admitting binary dimensions only."

Contents:
0. Preliminaries;
1. Elementary Situations
1.1.The Axioms; 1.2.Some Consequences; 1.3. W-Independence; 1.4.States of Affairs;
2. Sets of Elementary Situations
2.1.The Semigroup of SE"-Sets; 2.2.The Lattice of Minimal SE"-Sets; 2.3.Q-Spaces and V-Sets; 2.4.V-Equivalence and Q-Equivalence; 2.4.V-Classes and V-Sets;
3. Objectives of Propositions
3.1. Verifiers of Propositions; 3.2. Verifying and Forcing; 3.3. Situations and Logical Loci; 3.4. Loci and Objectives of Compound Propositions 3.5. The Boolean Algebra of Situations;
4. References


"Truth arguments and independence," Bulletin of the Section of Logic 12: 21-28 (1983).


"Logical space and metaphysical systems," Studia Logica 42: 269-284 (1983).
"The paper applies the theory presented in "A formal ontology of situations" (Studia Logica, vol. 41 (1982), no. 4) to obtain a typology of metaphysical systems by interpreting them as different ontologies of situations.
Four are treated in some detail: Hume's diachronic atomism, Laplacean determinism, Hume's synchronic atomism, and Wittgenstein's logical atomism. Moreover, the relation of that theory to the "situation semantics" of Perry and Barwise is discussed."


"An algebra of subsets for join-semilatttices with unit," Bulletin of the Section of Logic 13: 21-24 (1984).


"A topology for logical space," Bulletin of the Section of Logic 13: 255-259 (1984).


"Suszko: a reminiscence," Studia Logica 43: 317-321 (1984).
Reprinted in: Logic and metaphysics (1999) - pp.302-306


"Die Grundwerte einer wissenschaftlichen Weltauffassaung," Conceptus 19: 3-8 (1985).
"The scientific world-view is one of the fundamentals of our culture. It can be characterized in part by its specific system of values. A world-view is regarded as a scientific one if "truth" is one of its primary values, that is, as a value which is not a means, but an end in itself. Truth is served in particular by the two instrumental values of conceptual clarity and openness to critique. Their standing is (at present) low, for two reasons. (1) Unclear thinking not only promotes social idols; its consequences are also often difficult to see clearly and immediately. (2) In any case truth is of no interest (in a biological sense) to human beings; therefore, critique can at best be a socially tolerated activity. On the other hand, truth is not only a value, but also a force which in the long run cannot be held back; this fact gives some hope to adherents of the scientific world-view. "


"Discreteness of logical space," Bulletin of the Section of Logic 15: 132-136 (1986).


"Entailments and independence in join-semilattices," Bulletin of the Section of Logic 18: 2-5 (1989).
"The paper generalizes Wittgenstein's notion of independence. in a join-semilattice of elementary situations the atoms are the Sachverhalte, and maximal ideals are possible worlds. A subset of that semilattice is independent iff it is free of "ontic ties". This is shown to be equivalent to independence in von Neumann's sense."


"On atomic join-semilattices," Bulletin of the Section of Logic 18: 105-111 (1989).
Reprinted in: Logic and metaphysics (1999) - pp. 307-312.

The essence of Logical Atomism: Hume and Wittgenstein. In Wittgenstein. Eine Neubewertung. Akten 14. Internationale Wittgenstein-Symposium. Vol. 1. Wien: Hölder-Pichler-Tempsky 1990. pp. 106-111


"A question about join-semilattices," Bulletin of the Section of Logic: 108 (1990).


Concerning reism in Kotarbinski. In Kotarbinski: logic. semantics and ontology. Edited by Wolenski Jan. Dordrecht: Kluwer 1990. pp. 199-204
Reprinted in: Logic and metaphysics (1999) - pp.265-271


Elzenberg's logic of values. In Logic counts. Edited by Zarnecka-Bialy Ewa. Dordrecht: Kluwe 1990. pp. 63-70
Reprinted in: Logic and metaphysics (1999) - pp. 286-292 (with the title: Elzenberg's axiology"

"1. Values are what our value-Judgements refer to, and the passing of Judgements is one of our vital activities, like sleeping and breathing. We constantly appraise things as good or bad, pretty or ugly, as noble or base, well-made or misshapen. No wonder that both the act of appraisal and that which it refers to - i.e. the real or spurious values - have been always the source of philosophical reflexion. In systematic form such reflexion is what we call axiology.
In Polish philosophy it was Henryk Elzenberg (1887-1967) who reflected upon matters of axiology most deeply and incisively.
(...)
3. Leibniz had said somewhere: "There are two mazes in which the human mind is most likely to get lost: one is the concept of continuity, the other is that of liberty". This admits of generalization: all concepts are mazes, viz mazes of logical relations between the propositions that involve them.
One such maze is the concept of 'value'. Possibly, it is even the same as one of the two mentioned by Leibniz, only entered - so to say - by another door. For it would be in full accord with Elzenberg's position - and with that of Kant too - to adopt the following characteristic: values are what controls the actions of free agents. Thus the concepts of value and of liberty should constitute one conceptual maze, or - which comes to the same - two mazes communicating with each other.
To get a survey of such logical maze the first thing is to fix the ontological category of the concept in question. Thus, in our case, we ask what kind of entities are those 'values' supposed to be. (Ontological categories are the most general classes of entities, the summa genera A term even more general has to cover literally everything: like 'entity' or 'something'. For everything is an entity, just as everything is a something.)
Different ontologies admit different sets of categories. The categories most frequently referred to are those of 'objects', 'properties', and 'relations'; the more exotic ones are those of an 'event', a 'set', a 'function', or a 'situation'. One point, however, is of paramount importance: the categories admitted In one ontology have to be mutually disjoint". p. 63; 66.


"A sequel to Hawranek/Zygmunt," Bulletin of the Section of Logic 20: 143-144 (1991).


Needs and value. In Logic and ethics. Edited by Geach Peter. Dordrecht: Kluwer 1991. pp.


On the discontinuity of Wittgenstein's philosophy. In Peter Geach: philosophical encounters. Edited by Lewis Harry. Dordrecht: Kluwer 1991. pp. 77-81
Reprinted in: Logic and metaphysics (1999) - pp. 13-17.


"A question of logic in the philosophy of religion," Bulletin of the Section of Logic 22: 33-36 (1993).


On the synthetic a priori. In Philosophical logic in Poland. Edited by Wolenski Jan. Dordrecht: Kluwer 1994. pp. 327-336


Logic and metaphysics. Studies in Wittgenstein's ontology of facts. Warsaw: Polskie Towarzystwo Semiotyczne 1999.
Contents: Preface 11; Discontinuity of Wittgenstein's philosophy 13; 1. Elementary situations as a lattice of finite length 19; Elementary situations as a semilattice 73; 3. Independence 127; 4. Elementary situations generalized 137; 5. Auxiliary studies 193; 5.1 The Logical Atomisms of Russell and Wittgenstein 193; 5.2 A parallelism between Wittgenstein and Aristotle 198; 5.3 Frege's semantics 207; 5.4. The notion of fact as a modal operator 218; 5.5 "Tractatus" 5.541 - 5.542 224; 5.6 History of the concept of a Situation 229; 6. Offshoots 243 6.1 Languages and codes 243; 6.2 Logic and hermeneutics 254; 6.3 Kotarbinski's Reism 265; 6.4 On Bayle's critique of theodicy 271; 6.5 Elzenberg's axiology 286; 6.6 Needs and values 293; 6.7 Suszko: a reminiscence 302; Supplements 307; Indices: Index of subjects 317; Index of names 326; Index of Tractatus references 329.


"Atoms in semantic frames," Logica Trianguli 4: 69-86 (2000).
"Elaborating on Wittgenstein's ontology of facts, semantic frames are described axiomatically as based on the notion of an elementary situation being the verifier of a proposition. Conditions are investigated then for suchframes to be atomic, i.e. to have lattice-theoretic counterparts of his "Sachverhalte"."


"Extending atomistic frames," Logica Trianguli 5 (2001).


Tractatus 5.541 - 5.542. In Satz un Sachverhalt. Edited by Neumaier Otto. Sankt Augustin: Academia Verlag 2001. pp. 185-190
"In Wittgenstein's "Tractatus", thesis 5 is the Principle of Extensionality: all propositions are truth-functions of their clauses. This, however, has been often thrown into doubt. There are - it is said - compound propositions whose truth-value does not depend on that of their clauses. The usual example given are the so-called intensional contexts, like "John thinks that p", or "John says that p". And indeed, the truth-value of "p" is patently immaterial here to that of the whole proposition which it is part of.
Wittgenstein's retort are the following much discussed theses, adduced here in a translation of our own:

5.54 In the general propositional form, propositions occur in one another only as bases of truth-operations.
5.541 At first sight it seems that a proposition might occur in another also in a different way.
Particularly in certain propositional forms of psychology, like "A believes that p is the case", "A thinks p", etc.
For taken superficially, proposition p seems here to stand to the object A in some sort of relation.
(And in modem epistemology - Russell, Moore, etc. - these have actually been construed that way.)
5.542 However, "A believes that p", "A thinks p", "A says p" are clearly of the form " 'p' says p "; and this is not correlating a fact with an object, but a correlation of facts by correlating their objects.

The objection is met here in two steps. Firstly, it is pointed out that a proposition of the form "John says that p" is actually of the form "'p' says that p". The idea is this: the proposition "John says that Jill has a cat" means: John produces the sentence "Jill has a cat", the latter saying by itself that Jill has a cat. In such a way propositions get independent of the persons producing them, and communicate some objective content. It is surely not by John's looks that we come to know about Jill's cat, but merely by his words. Whom they stem from, is irrelevant.
In his second step Wittgenstein follows Frege's interpretation of indirect speech, but with modifications. He points out that the formula " 'p' says that p " is equivalent to some compound proposition in which neither the proposition "p" as a syntactic unit, nor anything equivalent to it, does occur although there occur all the logically relevant constituents of "p" separately.
(...)
The distinction between abstract and concrete states of affairs is not drawn explicitly in the "Tractatus". But it fits well thesis 5.156, if we expand that thesis by a few words of comment, added here in brackets:

5.156(d) A proposition may well be en incomplete image of a particular (concrete) situation, but it is always the complete image (of an abstract one).

The circumstance that in 5.156 not "states of affairs", but "situations" are mentioned, is of no consequence in our context. We assume that states of affairs are just atomic situations, and so the distinction between "concrete" and "abstract" applies to both."

Conferences in the US on investment possibilities in Poland. New York and Saint Louis

Conferences in the US on investment possibilities in Poland. New York and Saint Louis

Conferences in the US on investment possibilities in Poland. NewsYork and Saint Louis

“Doing Business with Poland” is the motto of the conference which is to take place in New York. The event organised thanks to a joint effort of PAIiIZ and the New York Consulate General in co-operation with the Greater New York Chamber of Commerce will be an opportunity for all interested in Poland to learn about the country’s current state of economy, about the conditions for running a business, the business environment and its institutions as well as about investment possibilities the country offers to prospective American investors. The conference will take place on October 10th at 10 a.m in the Consulate General of the Republic of Poland in New York.The second conference “Poland – a strategic partner in global Europe” will be held in Saint Louis. The meeting which is to be opened by Paweł Wojciechowski PhD, PAIiIZ President, will focus on highlighting new opportunities resulting from investing in Poland. The conference will be attended by Mr Jan Kozłowski, the Marshal of the Pomeranian voivodship who is going to present investment potential of the Gdańsk Metropolitan Area and also by Mr Dariusz Kasprowicz, vice president of the Wałbrzych Special Economic Zone who will discuss the business incentive system offered by the Zone. Moreover, Mrs Judith Gliniecki, a representative of a Polish law firm Wierzbowski Eversheds will acquaint the participants with the current legal conditions of investing in Poland. The conference will take place on October 13th at 9 a.m. at the Missouri State University in Saint Louis
Alex Lech Bajan
We trade with PolandCEORAQport Inc.2004 North Monroe StreetArlington Virginia 22207Washington DC AreaUSATEL: 703-528-0114TEL2: 703-652-0993FAX: 703-940-8300sms: 703-485-6619EMAIL: polonia@raqport.comWEB SITE: http://raqport.com/

My Tribute To Poland Vol. I

My Tribute To Poland Vol. II

My Tribute To Poland Vol. III

Polska / Poland

INTERNATIONAL MONEY LENDERS and the World Financial Problems Now Part1

INTERNATIONAL MONEY LENDERS and the World Financial Problems Now Part1
The Money Masters pt 7 of 21 why this part one more time please see



Money Masters - pt 1 1/7 - Federal Reserve - NWO

Money Masters - pt 2 1/7

Money Masters - pt 3 6/7 - Federal Reserve - NWO

The Money Masters pt 4 of 21


The Money Masters pt 5 of 21

The Money Masters pt 6 of 21

The Money Masters pt 7 of 21


The Money Masters pt 8 of 21

The Money Masters pt 9 of 21

Polish émigré 5 years since entering U.S., he gets into 7 Ivy Leagues

Polish émigré 5 years since entering U.S., he gets into 7 Ivy Leagues

Poland - making a difference



By Bob Considine
TODAYShow.com contributor

Polish émigré 5 years since entering U.S., he gets into 7 Ivy Leagues
Polish émigré couldn’t speak English; now he’s admitted to 17 top schools

By Bob Considine
TODAYShow.com contributor
updated 9:05 a.m. ET, Wed., June. 18, 2008
Lukasz Zbylut has taken “the old college try” to a whole new level.

The New York teenager, who emigrated from Poland only five years ago, applied to seven Ivy League schools — and was accepted by every one of them.

Now he’s thrilled to further his education at his “dream school” of choice — Harvard. What, Yale wasn’t good enough for him? How about Princeton?


--------------------------------------------------------------------------------

“I do feel sorry, and I feel awful for turning down such great institutions,” Zbylut told TODAY co-hosts Matt Lauer and Meredith Vieira. “But it’s Harvard.”

Among the other schools he declined were Columbia, Dartmouth, Penn, Cornell, Georgetown, Stanford and New York University.

There were 10 other prominent schools that also accepted the ever-smiling 18-year-old. But he knew he could only pick one.

“It’s a great feeling to have,” Zbylut added. “And it’s very exciting — and confusing, to an extent.”

A class act
Lukasz Zbylut (pronounced Loo-KASH Zbeh-LOOT) was in seventh grade when he came to the United States. At that point, he admits, he had only a limited grasp of the English language.

“It’s quite amazing that the first words you learn in any language are the curses,” Zbylut said with a laugh. “It’s ‘thank you’ and the curses. Someone should study that at some point. But I’ve come a long way since then.”

Zbylut said the transition to attending school in the U.S. was “easier than expected.”

“Schools in Poland are very rigorous, as you can imagine,” he said. “When taking my first exam, I was constantly turning to the girl next to me because in Poland, [testing] is very collaborative. Here, it’s the opposite.”

In addition to holding such high grades, Zbylut is co-captain of his school’s United Nations team; founder of its debate team; president of its mock-trial team and editor of the school newspaper. And, just for kicks, he plays soccer.

With such credentials, Lauer asked, why did Zbylut apply to so many schools when he knew he’d be accepted to so many of them?

“That isn’t really true, especially the last decade,” Zbylut explained. “[It’s] very competitive. We’re into the single digits when it comes to acceptance rates.

“I thought of myself as a great candidate, but I was never certain of getting into a single one college.”

Zbylut plans to study politics, law and philosophy at Harvard. But there was one school that actually did turn him down — the Massachusetts Institute of Technology.

Zbylut said he didn’t mind the snub.

“I really don’t regret it, because I would never be as passionate as a student they potentially could have given the spot to,” he said. “I’m hoping that the spot they gave would have been to someone who is very passionate about politics and everything.”

325. rocznica Wiktorii Wiedeńskiej Polish King Sobieski Victory Vienna Wien

325. rocznica Wiktorii Wiedeńskiej Polish King Sobieski Victory Vienna Wien
dr Józef Szaniawski (2008-09-12)
Aktualności dnia
słuchajzapisz

Vienna 1683

Husaria / The Winged Hussars Vol. I

Jan III Sobieski (John Sobieski, 1629-1696)
Jan Sobieski was an excellent king for the period during which he was elected. His father wanted to educate both his sons well and first sent them to study at the University of Cracow, in the Faculty of Philosophy. Later, he sent both of them abroad, where they could complete their education. Subsequently, the future king had the opportunity to learn the art of war on all the fronts where Polish armies fought. He took part in the Battle of Beresteczko in 1651 (in the Ukrainian rebellion led by Hetman Bohdan Chmielnicki), during the Polish-Swedish war (1655-1660) and in the Battle of Warsaw, where he commanded Tartar units fighting on the Polish side against the Swedes. Next he fought against the Transylvanians, Russians, Cossacks and Tartars, as well as against rebels who, led by Prince Lubomirski, rose against King Michał Korybut Wiśniowiecki in 1666. His special success was the defeat of the Turkish army at Chocim in 1673. It was this victory that helped to get him elected king of Poland a year later.

The experience he gained on the battlefields came to fruition in an event which was significant not only for the history of Poland. By the late 17th century the Turks were attempting to penetrate deeper and deeper into the heart of Europe, threatening Vienna. Realising that should Vienna fall, Poland would find herself in a very difficult position, in 1683 Sobieski set off to relieve the besieged city. On 12 September 1683 Polish hussars (heavy cavalry with characteristic plumage on their backs) under Sobieski's command gained a victory, thus definitively stopping the Turks in one of the greatest and most significant battles in Europe at the time. Nowadays that march to Vienna is referred to as the Relief of Vienna. Sobieski wrote numerous letters to his French wife, Queen Marie Casimire d'Arquien ('Marysieńka'), describing the battle which decided the fate of Europe. His letters make up a fascinating chapter in Old Polish epistolography.

Sobieski's great love for his wife also had political consequences, as it tied him to the French court. Thanks to that, he understood the need for domestic reform and a change in Poland's foreign policy. Thus he wanted to strengthen Poland's position on the Baltic coast by taking East Prussia, and to retrieve Polish Silesia from the Habsburgs. In his home policy, by trying to make Poland a hereditary monarchy and to abolish the principle of liberum veto (viz. statutes were passed in parliament only by a unanimous vote), he attempted to enhance royal prerogative, which had become too dependent on the magnates. However, these reforms were not implemented due to the opposition by part of the noble estate, which had become too accustomed to the enjoyment of significant privileges.

Sobieski was not only a great military leader, but also an excellent politician. He died on 18 June 1696, leaving a memory of the great glory of Polish military prowess.



Facts

After the Vienna victory, when welcomed by the Austrian Emperor Leopold I, Jan Sobieski reportedly paraphrased the words of Julius Caesar by saying, 'Veni, vidi, Deus vicit,' (I came, I saw, God carried the victory). Indeed, the victory of the Poles supported by the Emperor's army, broke the Turkish power which never recovered from the defeat. In the 18th century, a partition of Turkey was even contemplated, but never took place. However, partition is what happened to Poland. Characteristically, Turkey, which had fought our ancestors for over two hundred and fifty years, was the only state in Europe that never recognised the partitioning of Poland.



Jak Sobieski triumfował pod Wiedniem
Monika Kuc 09-09-2008, ostatnia aktualizacja 11-09-2008 21:03
W Wilanowie w 325. rocznicę odsieczy wiedeńskiej król Jan III Sobieski sam zdaje relacje z pola bitwy.


źródło: Życie Warszawy
*Bitwa pod Wiedniem według Marcina Altomontego, fragment muzeum w wilanowie
+zobacz więcej– O victorii wiedeńskiej mówimy we wnętrzach, w których toczyły się rozmowy poprzedzające kampanię. W pałacu w Wilanowie król przyjmował dyplomatów i stąd 18 lipca 1863 roku wyruszył w stronę Wiednia, by 12 września stoczyć jedną z najważniejszych bitew w dziejach Europy – mówi Marta Gołąbek, kustosz wystawy.


Z odległych Węgier nadchodziły informacje o zwycięstwach Jana III pod Ostrzyhomiemi Seczanami. Pomiędzy Krakowem a miejscami pobytu wojsk królewskich kursował osobisty posłaniec monarszy. Listy do Marii Kazimiery były jedynym źródłem informacji. 14 grudnia król donosił z Lubowli o swym przyjeździe, prosząc równocześnie małżonkę o wyjechanie przed siebie do Starego Sącza. Królowa podporządkowała się woli męża i zaraz po otrzymaniu tej wiadomości wyruszyła na spotkanie.

Tymczasem Kraków żył przygotowaniami do przyjęcia bohatera spod Wiednia. U schyłku listopada rajcy zasięgnęli opinii pospólstwa w kwestiach finansowych „wiedeńskiej fety”. Dnia 22 listopada podjęto uchwałę zaczynającą się od słów: „Najjaśniejszego Króla Imci Pana Naszego Miłościwego, szczęśliwego daj Boże do residencyjej krakowskiej spodziewając się powrotu, miłość zaś i wierne poddaństwo nasze przeciw tak wielkiemu monarsze a dobrotliwemu Panu, który całość Ojczyzny i ca-łego chrześcijaństwa zastawia i broni najjaśniejszymi piersiami swemi pańskiemi, wyciąga po nas, abyśmy jak z największym tak wielkiego triumfatora powitali applausem”. Uchwalono wtedy trzy tysiące złotych na potrzeby tryumfu „według możności tych czasów ciężkich”, jak zapisano w aktach. Już wówczas zdecydowano zorganizować specjalny fajerwerk, by w ten sposób uczcić wracającego monarchę. Podczas kolejnych posiedzeń rajcy obmyślili szczegółowy przebieg całej uroczystości. Uchwalono też (14 XII), że podczas wjazdu monarchy strzelać się będzie za bramą Wiślną i Nową (18 XII). Postanowiono (22 XII) wydać wystawną ucztę na cześć Jana III. W zestawieniu z wcześniejszymi uroczystościami, od których barokowy Kraków nie stronił, te na cześć Sobieskiego przygotowano z niebywałą wręcz starannością, omawiając każdy nawet najmniejszy szczegół ceremonii, przywiązując dużą wagę do detali. Starania rady miejskiej o godne uczczenie pogromcy Turków zostały gorąco poparte przez całą społeczność Krakowa. Tym razem nie tylko uroczysty wjazd, lecz także okolicznościowy fajerwerk miał uczcić wiekopomne zwycięstwo. Na powitanie króla wysłano do granicy państwa rajców — Pawła Fryznekiera i Adama Drużyńskiego. W Starym Sączu oczekiwała Maria Kazimiera, stąd szybko w zimowy czas ruszono do Krakowa. Monarsze towarzyszyły zbrojne hufce husarii oraz dworzanie.

Dopiero 23 grudnia Jan III stanął w murach Krakowa, gdzie „miasto cum applausu w bramie czekało”. Wtedy przypuszczalnie wręczono królowi tacę srebrną złoconą, wedle tradycji napełnioną złotem. Taca ta, zachowana w zbiorach wilanowskich, swoją artystyczną formą nawiązuje do tryumfu Jana III w typie all'antica, w aktualizowanych strojach. Na kołnierzu tacy widnieją wojenne emblematy. Jej autorem jest gdański złotnik Jan Gotfryd Holl.

Wjazd przez Bramę Floriańską odbył się w godzinach wieczornych, przy śnieżnej i mroźnej aurze. Królewski orszak przejechał ulicami Krakowa, kierując się na Wawel. Jak odnotował współczesny świadek, król wstąpił do katedry, „kędy biskup ze wszystkiemi zakonnikami, kapłanami i niezliczoną wielkością ludu psalmy i oracyje prześpiewawszy, Te Deum laudamus skończywszy, jednostajnym głosem krzyknęli: Vivat! Vivat! Vivat Rex Poloniae!”. Towarzyszył temu huk dział. Po udzielonym błogosławieństwie monarcha wraz z małżonką udali się na spoczynek. Nazajutrz, w wigilię Bożego Narodzenia, Jan III ponownie odwiedził katedrę. Wtedy złożył przy grobie św. Stanisława — ołtarzu Ojczyzny — wielką chorągiew zdobytą pod Wiedniem. Zgodnie z wielowiekowym obyczajem zawieszono ją obok wielu innych trofeów wojennych przy konfesji św. Stanisława. Na pamiątkę odsieczy wiedeńskiej oraz złożenia w katedrze tureckiej chorągwi kapituła sprawiła marmurową tablicę, okoloną panopliami, upamiętniającą to zdarzenie. Już w czerwcu roku 1684 projekt przedłożono biskupowi Małachowskiemu, który po drobnych korektach napis i tablicę zaakceptował. Płytę tę zamówiono w pobliskiej Czernej u kamieniarza Jakuba Bielawskiego. Od kapituły dostał on obrys płyty. W roku 1685 tablica była gotowa. Rok potem malarz pracujący na usługach kapituły „od malowania compendimentu albo namiotu” dostał 50 florenów. W sumie koszt wiedeńskiej płyty wyniósł 1496 florenów. Łacińska inskrypcja opiewała chwałę Jana III Sobieskiego. Oto fragmenty tekstu (tłumaczenie na język polski): „Chorągiew ta ottomańska zabraną była przez niezwyciężonego króla Jana III, w samych namiotach Wielkiego Wezyra, na ołtarzu św. Stanisława, osobliwego opiekuna i patrona Królestwa, złożona i poświęcona. (...) Wybawca Wiednia zniósł zgubne oblężenie, wawrzynem krwią wyborowego wojska Ottomanów zbroczonym, skronie swe uwieńczył. (...) Na cześć Wszechmocnego zawiesił tę chorągiew w tej królewskiej kaplicy, aby tem (...) wielkich zwycięstw świadectwem, Najświętszej Trójcy oddał chwałę i przyszłe wieki nauczył, że w zwycięstwach nie było większego nad wielkiego Jana”.

Uroczystości miejskie odbyły się 27 grudnia, w święto Jana Ewangelisty, patrona króla. Tegoż dnia monarcha wraz z rodziną wysłuchał mszy u Panny Marii, po czym „Królestwo Ichmć jechali do kamienice Pana Tucciego na obiad, kędy go Magistrat witał i winszował królowi IMci tak wielkich tryumfów. Oracyję miał JP doktor Łopacki bardzo piękną, a od króla IMci mówił JW Pan kanclerz wielki koronny Jan Wielopolski”. Wokół Rynku cechy z „chorągwiami swemi porządnie tamże stali przez godzin trzy, lubo deszcz padał dobrze”. Gromadziły się tłumy gawiedzi, chcącej obejrzeć fajerwerk, o którym od dziesięciu dni było głośno. Wszyscy chcieli uczcić bohaterskiego monarchę.

Z okien kamienicy Tucciego (Rynek Główny 22) podziwiano widowisko zorganizowane na cześć Jana III. Była to jedna z największych fet w dziejach Krakowa. Fajerwerk wiedeński posiada doskonałą dokumentację, tak rękopiśmienną, jak ikonograficzną. Opracowanie całej uroczystości powierzono, podobnie jak nadzór, rajcy Janowi Gaudentemu Zacherli. Dnia 14 grudnia przedłożył radzie miejskiej plan uroczystości, który opracował wespół z kupcem Stefanem Mechonim. Referując rajcom szczegółowy program, stwierdził, że: „zniósłszy się z Imci Panem Mechonim, na szczęśliwy JKMci Pana Naszego Miłościwego przyjazd i eliberacyją Wiednia, tryumf takowy wynaleźliśmy, któremu trzy miejsca winny być przeznaczone”. Przebieg ceremonii był zgodny z przedłożonym planem.

Tym razem zrezygnowano z pompatycznego wjazdu, z bram tryumfalnych, na rzecz spektaklu zorganizowanego na Rynku, przed ratuszem. Centrum stanowiło theatrum złożone z trzech struktur, nazywanych w źródłach także theatrami, zrobionymi na kształt łuków tryumfalnych, zatem w rozumieniu ówczesnych symboli zwycięstwa, ozdobionych malowidłami i opatrzonymi odpowiednimi inskrypcjami, tworzącymi w całości emblematy. Pierwszy łuk wyobrażał „effigies Pana Naszego Miłościwego, majestate plena, na koniu rozpędzonym, szablę w ręku trzymając”. Poniżej stosowny napis:

Joanni III a Deo dato, regi Poloniarum orthodoxo, magno duci Lithuaniae, Russiae, Prussiae, Mazoviae, Samogitiae, Livoniae, Smolensciae, Kiioviae, Volhyniae, Podoliae, Podlachiae, Severiae, Pomeraniae, Czerniechoviaeque etc., quod instinctu divinitatis, mentis magnitudine, maximum orbis christiani hostem, eiusque potentiam ac fastum ad Viennam et Strigonium iustis prostraverit armis. Regi suo fortissimo, patri patriae fortunatissimo, publicae quietis, fundatori, optimo S.P.Q. Cracoviensis votis omnium dedicavit.

[Janowi III, zesłanemu przez Boga prawowiernemu królowi Polski, wielkiemu księciu Litwy etc. etc., ponieważ z natchnienia boskiego dzięki wielkości swego umysłu powalił sprawiedliwym orężem potęgę i pychę największego wroga świata chrześcijańskiego pod Wiedniem i Strzygonią. Swemu najdzielniejszemu królowi, najszczęśliwszemu ojcu Ojczyzny, najlepszemu sprawcy pokoju publicznego senat i lud krakowski za wolą wszystkich poświęciły.]

W środku łuku stały trzy obeliski „kształtną i piękną robotą” wykonane z rozmaitymi emblematami. Wokół rozłożono zdobyte trofea: buńczuki, proporce, a nad słupami trzy wieńce laurowe. Dodajmy, że obelisk ówcześni kojarzyli z symbolem chwały, uważając go zgodnie z wykładnią Cezarego Ripy za „gloria Principum”. Na obeliskach umieszczono napisy: „Defensori, Victori, Triumphatori” (Obrońcy, Zwycięzcy, Tryumfatorowi), zaś u dołu dano wiersz:

Haec Tibi devota urbs, quod si maiora valeret,
Hoc totus stares aureus ipse loco.
[Tyle ci daje oddane miasto, bo gdyby więcejuczynić mogło,
stanąłbyś w tym miejscu cały ze złota.]
Poniżej „piękną skulpturą wyrażeni, schyliwszy pod panem głowy i karki swe”, siedzieli tureccy baszowie. Przy pierwszym widniał napis:

Barbaries, sic victa iaces, sic colla superba,
In magno vicit rege Joanne Deus.
[Tak barbarzyństwo, tak dumne karki zwyciężone leżą;
w wielkim królu Janie zwyciężył Bóg.]
Przy drugim:

Turcarum proceres vincti caesique doletis
Rex pius in vobis, impia colla premit.
[Ubolewacie, wielmoże tureccy, w pętach, pokryci ranami,
pobożny król gnie wasze bezbożne karki.]
Przy trzecim:

Discite Lunicolae Lechos, non temnere gentes
Cogitur en etiam, fulmina Luna pati.
[Uczcie się, czciciele Księżyca, nie lekceważyćludów
lechickich, oto nawet Księżyc znieść musi uderzenia piorunów.]
Przy obeliskach postawiono figury Marsa i Pallady opatrzone inskrypcjami. Przy Marsie, dzierżącym herb Sobieskich Janinę, umieszczono wiersz:

Lechicus in te Mars o rex invicte triumphat,
Sub olypeo quoniam vicerat ille Tuo.
[Lechicki Mars triumfuje w Tobie, niezwyciężony królu,
bo zwyciężył pod twym puklerzem.]
Pallada miała herby Marii Kazimiery i stosowny napis:
Hic Regina tibi iustos Dea censet honores
Hostis namque tuis vincitur auxiliis.
[Oto Bogini, królowo, zlewa na Ciebie zasłużone zaszczyty,
bo z Twoją pomocą wróg ponosi klęskę.]
Na obeliskach umieszczono także emblematy z lemmami. Przy Marsie widniała lemma: „Virtutis triumphus” (Tryumf Męstwa), Palladaz lemmą: „Ab hac fortuna omnis” (Od niej wszelkie szczęście). Na pierwszym obelisku był emblem z lemmą — „Et bello et pace colendus” (Godny czci i na wojnie, i w czasie pokoju), na drugim — „Sic fama regnorum” (Tak sława królestw), zaś na trzecim — „Haec sustinent orbem” (Te rzeczy podtrzymują świat). Łuk otoczono balustradą, z narożników której puszkarze wystrzeliwali kule ogniste i „różne ognie wymyślne, vivat rex wyrażające”. Drugi łuk, złożony z dwóch obelisków, przedstawiał zdobycie Setina (Seczany), który oblegany przez królewicza Jakuba, został wreszcie przez niego wzięty. W środku łuku mieściła się konna statua zwycięzcy, a pod nią „varia insignia turcica” wraz z napisem:

Setino capto princeps Jacobe triumphas,
Haec decorat frontem, laurea prima tuam;
Scilicet in pulchro Martis certamine victor,
Debuit invicti, filius esse patris.
[Tryumfujesz, książę Jakubie, po zdobyciu Setina: ten wawrzyn pierwszy zdobi twe skronie — oczywiście, w pięknym boju Marsa zwycięzcą winien być syn niezwyciężonego ojca.]
Uzupełniała go lemma: „Mutata vice” (Gdy się los odmienił). Na drugim obelisku czytano:

Palluit ut vidit Lechum mea Cynthia solem,
Et vice mutata sanguine triste pluit.
Quam felix, si non vertisset cornua, contra
Sarmaticum solem; Cynthia nostra foret.
[Zbladła moja Cyntia, gdy zobaczyła słońce lechickie;gdy zmienił się los, spadł smutny krwawy deszcz. Jak szczęśliwa byłaby nasza Cyntia,gdyby nie zwróciła się przeciwko sarmackiemu słońcu.]

Uzupełniały go dwie lemmy z emblematami: „Digna labori merces” (Godna zapłata za trud) oraz „Sic floret honores Deus” (Tak kwitnie czciąBóg). Z tego łuku także puszczano race i ognie sztuczne. Trzeci łuk natomiast wyobrażał wielkiego smoka, alegorię tureckiej furii, na którego z wieży zbudowanej opodal „Orzeł Polski cum armis Króla Imci, piorunem rzuca, a smok rozwalał się wtedy na części cum tali lemmate:”

Faucibus immensis voluit sorbere Viennam,
Non potuit, pereat turcicus ergo draco.
[Ogromną paszczą chciał pochłonąć Wiedeń;nie zdołał; niech zginie zatem turecki smok.]
Pod orłem można było przeczytać:

Fulmipontes volucris Lechi dum regnante Joanne,
Non tantum potuit, sub Jove quando fuit.
[Gromowładny ptak Lechitów za rządów królewskich Jana może więcej niż niegdyś, kiedy był pod władzą Jowisza.]
Zza orła wyłaniał się anioł, który koronował polskie godło państwowe, w dłoni trzymając lemmę: „Victoria et decus ab alto” (Zwycięstwoi zaszczyt z wysokości).

Tak wyglądała oprawa scenograficzna i ide-owa widowiska, które przeszło do historii pod nazwą fajerwerku wiedeńskiego. Treść podporządkowano niezwyciężonemu królowi, obrońcy chrześcijaństwa, wybitnemu wodzowi, pogromcy Półksiężyca. W koncepcji ideowej nie brakło miejsca dla królewskiego pierworodnego Jakuba, z którym monarcha wiązał plany dynastyczne Sobieskich.

Zachował się również szczegółowy program fajerwerku, dopełniającego dekorację okazjonalną, stanowącego integralną całość uroczystości. Otóż na samym początku uderzono z moździerzy, a gdy chór rozpoczął Te Deum laudamus, przy śpiewie trzeciej strofy zapalono litery „Vivat Joannes Tertius Rex” i puszczono ognie z pierwszego łuku, „gdy bramy (Łuki) trasną zapalą cztyry kule na postumentach, które uczynią szum, potym puszczą górnych rac półfuntowych, ćwierćfuntowych 40”. Następnie przy łuku królewicza Jakuba „zapalą się kul dwie, które uczynią szum, potym (...) z bateryjej wypadną z moździerzyków, granacików 10 jeden po drugim”. Na murach Setina zaczną strzelać, a puszkarze puszczą race. Tymczasem „Polak z Turczynem bić się będą, którego Polak pojmie, zwiąże i pod theatrum królewskie zaprowadzi”. Widowisko kończyć miały pioruny wypadające z orła, zapalające smoka, „któremu paszczą, oczyma, nozdrzem płomień wypadać będzie”. Race ogniste dopełniały całości. Puszkarze: Przybysławczyk, Zimnicki, Rymanowski, Pestkowicz zrobili wszystko, by uroczystość wypadła godnie.

Aura nie sprzyjała jednak fajerwerkom. Dżdżysta pogoda powodowała zalanie moździerzy, deszcz gasił race. Nie obyło się też bez ofiar. Na skutek niewłaściwych obliczeń Włochów pochodzących z Wenecji (Angelus Gauan, Joannes Bartoluci) przygotowujących fajerwerk i nie najlepszej pogody, podczas puszczania ogni sztucznych zginęło pięciu mężczyzn, a rany odniosło kilkanaście osób. Koszty związane z leczeniem poszkodowanych wzięło na siebie miasto. W rachunkach miejskich odnajdujemy pod rokiem 1683 swoistą pozycję: „expensa na chorychi poranionych casu infelici podczas triumfu, gdy Król IMć P[an] N[asz] M[iłościwy] powrócił spod Wiednia”. Wydano 108 złotych. Wśród zabitych są nazwiska Osternickiego, Urbańskiego, postrzelono także mieszkańca Garbar — Różyckiego. Miasto pokryło koszty pogrzebów.

Dwór królewski i rada miejska Krakowa
Obok tych tragicznych w swej wymowie notek, rachunki miejskie kryją interesujące informacje dotyczące ogólnych i szczegółowych wydatków, związanych z przyjęciem króla przez Kraków. W sumie wydano 496 zł 28 gr 9 den. Wino na przyjęcie ofiarował rajca Mikołaj Królik. Bankiet przygotował kucharz Marcin, najęty specjalnie przez rajców. Zakupiono między innymi 13 par kuropatw, 7 par jarząbków, sarnę, 82 kapłony, 3 zające, 7 wołowych pieczeni, 7 dyszków cielęcych, nadto mnóstwo przypraw i białego chleba. Jakie potrawy wniesiono na królewski stół, trudno dziś z powodu braku wzmianek źródłowych dociec.

W rachunkach zanotowano także, że ks. Świątkowicz przepisał emblemaciście łacińskie wiersze, za co dostał z miejskiej szkatuły 10 złotych. Autor wierszy i lemm pozostaje nieznany, choć można sugerować, że wyszły one spod pióra któregoś z profesorów Almae Matris. Na koronację Jana III emblemy wymyślił profesor Stanisław Józef Bieżanowski, który otrzymał za to sowite wynagrodzenie, co skwapliwie zapisano w rachunkach. Bieżanowski był także autorem lemm i wierszy do łuków tryumfalnych podczas wjazdu koronacyjnego Michała Korybuta Wiśniowieckiego (1669). W przypadku wiedeńskiego fajerwerku znane nam źródła milczą o autorze lemm i pozostałych napisów, a w zachowanym materiale archiwalnym nie odnaleziono żadnej wzmianki na ten temat. Obok Bieżanowskiego wziętym emblemacistą, działającym w owym czasie w Krakowie, był Rafał Arteński, który wsławił się licznymi panegirykami między innymi na cześć Jana III. Nie wykluczone też, że układ treściowy uroczystości wiedeńskich wyszedł z kręgu dworskiego, za czym może przemawiać fakt przemilczenia w szczegółowo prowadzonych aktach miejskich kwoty pieniężnej zapłaconej jej autorowi. Zapomniano również wpisać wysokość honorarium autorskiego za opracowanie tekstu do państwowej uroczystości o wybitnie propagandowym rozgłosie, o co zadbano w dwukartkowym anonimowym druku Dedicatio operis triumphalis Joanni III... wydanym w Krakowie u Schedla, a zawierającym pełną koncepcję treściową fajerwerku. Dla uzupełnienia warto dodać, że zachował się tylko jeden znany obecnie egzemplarz tego druku przechowywany w zbiorach Ossolineum.

Jak widać z przedstawionego materiału, dwór królewski i rada miejska Krakowa postarali się o godne stolicy państwa przyjęcie Jana III. W rezultacie powstał oryginalny, urzekający swą jednolitą przemyślaną koncepcją spektakl parateatralny, jedyny w swoim rodzaju, upamiętniający wiedeńską wiktorię. Uroczystość przysporzyła miastu sławy, zapewniając względy monarsze. Pozostałe po niej dekoracje stały jeszcze długo na Rynku, „póki Król Imć z Krakowa nie wyjechał”, jak zanotował współczesny świadek. Monarcha przebywał w Krakowie przez kilka miesięcy. Tu zatem przez dłuższy czas koncentrowało się życie państwowe. W tym czasie Jan III odwiedził Akademię Krakowską, w murach której ongiś wraz z bratem Markiem studiował. Dnia 2 lutego roku 1684 złożył wizytę w Collegium Maius, witany przez rektora. Zwiedził zbiory biblioteczne, a pamiątką po tej wizycie są wpisy monarchy i jego rodziny w słynnej „Księdze Królewskiej”. Obok autografu Jana III widnieją tu podpisy Marii Kazimiery, królewicza Jakuba i Aleksandra, ich siostry Teresy Kunegundy oraz siostry królewskiej Katarzyny Radziwiłłowej. Monarcha wedle tradycji ofiarował do zbiorów uniwersyteckich „sygnet srebrny z napisem tureckim zdobyty pod Wiedniem od Kara Mustafy”, który później trafił do puławskiej kolekcji księżnej Izabeli Czartoryskiej, a obecnie ponownie znajduje się w Collegium Maius Uniwersytetu Jagiellońskiego. Również wtedy król złożył przy grobieśw. Jana Kantego dwa buńczuki tureckie.

Wydarzenie to upamiętnił Uniwersytet kamienną tablicą z łacińskim napisem, przypuszczalnie ułożonym przez Stanisława Józefa Bieżanowskiego. Tablicę umieszczono koło grobu Jana Kantego, a w roku 1714 przeniesiono do Collegium Maius i wmurowano w ścianę celi Jana Kantego. W lutym 1684 roku Jan III odwiedził jeszcze kościół św. Jana, wsławiony cudownym obrazem Madonny, przed którym dziękował za wiedeńską wiktorię.

Niebawem Jan III z rodziną opuścił Kraków. O zwycięstwie wiedeńskim w mieście nie zapomniano. Pamiętano o pierwszej rocznicy wiktorii, tym bardziej że na południowo-wschodnich rubieżach Rzeczypospolitej pod Kamieńcem Podolskim we wrześniu armia polska zmierzyła się z wojskami sułtana. I tym razem krakowianie wzięli liczny udział w modłach zarządzonychw intencji szczęśliwego zakończenia kampanii. W kronice klasztoru Kanoników Regularnych pod datą 10 września 1684 zapisano:

była solemna procesyja z zamku do kościoła Najświętszej Panny w Rynek krakowski po obiedzie. Zamkową procesyją prowadziły wszystkie procesyje krakowskie i kazimierskie z relikwiami.W procesyi zamkowej niesiono głowę św. Stanisława [relikwiarz z głową]. A ta procesyja odprawowała się po gratiarum actione, tak rocznej wiktoryjej z Turka pod Wiedniem i Pana Boga prosząc o felicem successum, bo już był wtenczas król stanął z wojskiem pod Kamieńcem Podolskim przeciwko obozom tureckim.

Wiktorię wiedeńską przypominały okolicznościowe tablice, jak np. na murach miejskich. Otóż w 2. połowie XVII wieku tuż przed wyprawą zbudowano przy Bramie Sławkowskiej beluard, umacniający mury Krakowa od strony Kleparza i Garbar. Prace ukończono w roku 1683, wmurowano w beluard dwie marmurowe tablice upamiętniające odsiecz Wiednia „z napisami wyrażającemi zwycięstwo JK Mości nad okrutnym nieprzyjacielem Turkiem”. W listopadzie Stanisław Józef Bieżanowski wziął 12 florenów honorarium za wiersze do „Sławkowskiej bramy”. Kamieniarz z Czernej Michał Poman dostał 400 złp za „wyrobienie orła z kamienia nad mur przy moście w Sławkowskiej bramie”. Pracami z ramienia rady miejskiej kierował rajca Jan Gaudenty Zacherla. Przybyło jeszcze jedno dzieło upamiętniające sukces Sobieskiego.

Z końcem XVII stulecia rajcy postanowili uporządkować archiwum miejskie, chcąc przy tej okazji sporządzić kopiarz przywilejów Krakowa. Z uchwały rady (1691) wynikałoby, że inicjatywa wyszła od Jana Gaudentego Zacherli i Mikołaja Królika, którzy poczęli prace wstępne subwencjonować z własnej kiesy. Nie wiadomo dokładnie, kiedy do tego przedsięwzięcia przyłączył się Zygmunt Jan Zaleski, którego ojciec Jan Zaleski brał aktywny udział w przygotowaniu wielu ceremonii państwowych w Krakowie, między innymi przy wjazdach królewskich Michała Korybuta Wiśniowieckiego i Jana III. Jego syn po trzechletniej pracy przedłożył radzie dwa dzieła: kodeks przywilejów (Codicis Jurium et Privilegiorum Urbis Cracoviae), zawierający kopie 380 przywilejów dotyczących miasta Krakowa, ułożonych chronologicznie. Równocześnie Zygmunt Zaleski opracował klucz, który w założeniu autora miał pomóc w orientacji w kodeksie (Clavis Archivi Urbis Cracoviae), przechowywany w Bibliotece Jagiellońskiej. Clavis Archivi zawiera między innymi rysunek bramy tryumfalnej na wjazd Michała Korybuta Wiśniowieckiego oraz rysunki emblematów wraz z lemmami, związane z fajerwerkiem wiedeńskim. W ten sposób dzięki Zygmuntowi Zaleskiemu uratowano dla potomnych bezcenną dekorację emblematyczną, powstałą w grudniu roku 1683i z góry skazaną przez swą nietrwałość na zagładę.
Śmierć monarchy
Gdy w czerwcu roku 1696 nadeszła z Wilanowa wieść o śmierci monarchy, cały Kraków pogrążył się w żałobie. Już 3 lipca rajcy uchwalili, że uroczystości żałobne odbędą się w kościele Mariackim. Szybko udekorowano czernią prezbiterium, pośrodku postawiono castrum doloris, którego rysunek zachował się w Clavis Archivi Zaleskiego. W odpowiednio przygotowanym prezbiterium, pełnym jarzących się świec, wybudowano castrum doloris złożone z obelisków, otaczających symetrycznie właściwy katafalk wzniesiony na panopliach, podtrzymywany przez orły, zwieńczony herbem królewskim i nakryty baldachimem. Całości dopełniały dwie alegoryczne figury stojące obok obelisków, nadto anioł na baldachimie oraz epitafijny pompatyczny napis:

Divi Joannis III Regis Poloniarum, Magni Duci Lithuaniae, Russiae, Prussiae, Masoviae, Samogitiae, Podoliae, Podlachiae, Volchyniae, Kijoviae, Livoniae, Smolensciae, Severiae, Czernichoviae, Domini, Domini, Clementissimi, Magnitudini, Titulis ac Triumphis, S.P.Q. Cracoviensis cum Lacrymis

[Boskiemu Janowi III królowi Polski, Wielkiemu Księciu Litwy etc. etc. etc. Panu Łagodnemu, Wielkiemu z tytułów i sukcesów, senat i lud Krakowa ze łzami.]

Po bokach widniały lemmy, zdobiące castrum:

Pio. Iusto. Prudenti. Invicto.
[Pobożnemu. Sprawiedliwemu. Roztropnemu. Niezwyciężonemu.]
Religiosa Prudentia. Justa Fortitudine.
[Religijna roztropność. Sprawiedliwe męstwo.]
Fama per ora volat.
[Sława przez usta płynie.]
Spiritus astra tenet.
[Duch osiąga gwiazdy.]
Manet ultima caelo.
[Pozostaje ostatnia w niebie.]
Sic Tua florebunt victuris homina fastis.
[Tak zaowocuje twoje człowieczeństwo w dniu ostatecznym.]
Węgrzech przeciwko panowaniu Habsburgów, rozpoczęła przygotowania do wojny z Austrią. Niebezpieczeństwo najazdu tureckiego skłoniło ją przy tym do szukania sojuszników. Najpewniejszego sprzymierzeńca widziano w Polsce, toteż już w zimie z 1682 r. na 1683 r. poseł austriacki rozpoczął starania o zawarcie z nią sojuszu. Król Jan III Sobieski rozumiał, że opanowanie Węgier przez Turków zagrozi południowym granicom Polski.

Na posiedzeniu sejmu w 1683 r. posłowie szlacheccy poparli propozycję przymierza polsko-austriackiego, które podpisano 1 kwietnia 1683 r. (dla uniknięcia złej wróżby dokumenty traktatu antydatowano na 31 marca). Wczesną wiosną 1683 r. potężne siły tureckie liczące 200 tys. żołnierzy wyruszyły z Adrianopola przez Węgry na Austrię. Od Belgradu dowodził nimi wielki wezyr Kara Mustafa. Część sił dowództwo tureckie przeznaczyło do prowadzenia działań na kierunkach pomocniczych i do obsadzenia licznych twierdz. Bezpośrednio na stolicę Austrii - Wiedeń maszerowała armia w sile około 140 tys. żołnierzy.

Wojska cesarskie dowodzone przez księcia Karola Lotaryńskiego liczyły zaledwie 30 tys. żołnierzy. Czynione przez niego próby stawienia oporu tureckiej potędze nie przyniosły żadnych rezultatów - główne siły najeźdźców nie tylko zbliżały się bez przeszkód do Wiednia, ale i ogromne połacie cesarstwa były pustoszone przez Tatarów. Austria nie była bowiem przygotowana do obrony. Cesarz liczył już tylko na obcą pomoc, przede wszystkim Polski. W tej sytuacji książę Karol Lotaryński przekazał swą piechotę komendantowi Wiednia - księciu Ernstowi Rüdigerowi Stahrembergowi, a sam z pozostałymi siłami wycofał się za Dunaj, by bronić tej części Austrii. 7 lipca 1683 r. uciekł z Wiednia wraz z rodziną cesarz Leopold I, 14 lipca zaś wojska tureckie stanęły pod Wiedniem.

16 lipca do Wilanowa, gdzie przebywał król Jan III Sobieski, przybył poseł cesarski, błagając w imieniu cesarza Leopolda I o szybką pomoc dla oblężonego Wiednia. Sobieski, wypełniając zobowiązania sojusznicze wynikające z traktatu zawartego z cesarstwem 1 kwietnia 1683 r., rozpoczął przygotowania do wyprawy wiedeńskiej.16 lipca 1683 r. wysłał rozkazy do hetmana polnego koronnego Mikołaja Sieniawskiego i hetmana wielkiego koronnego Stanisława Jabłonowskiego, aby ściągnęli wszystkie wojska do Krakowa, gdzie został wyznaczony rejon koncentracji całej armii. Sobieski przybył też tam wkrótce. 2 sierpnia dotarł z wojskiem do Krakowa hetman wielki koronny Jabłonowski. W sumie król zgromadził około 27 tys. żołnierzy oraz prawie drugie tyle czeladzi obozowej.

Z Krakowa wojska ruszyły na Śląsk, najpierw Mikołaj Sieniawski z 20 chorągwiami jazdy, a za nim król z głównymi siłami prowadzonymi przez Jabłonowskiego. Za armią posuwał się olbrzymi tabor liczący około 8 tys. wozów. Wieziono na nich zapasy żywności na pół roku. W tym samym czasie wyruszyły pod Wiedeń posiłki z krajów Rzeszy Niemieckiej - oddziały saskie, bawarskie, szwabskie i frankońskie. W Tarnowskich Górach Sobieski dokonał przeglądu wojsk, po czym armia ruszyła dalej dwiema drogami, które schodziły się w Ołomuńcu. Sieniawski szedł na Białą, Cieszyn, Ołomuniec, Wischau, Nikolsburg, Jabłonowski zaś na Gliwice, Racibórz, Opawę, Ołomuniec i stąd w ślad za Sieniawskim. W Raciborzu król z trzema tysiącami jazdy odłączył się od sił głównych i szybkim marszem zamierzał połączyć się z Sieniawskim. Ten stanął 25 sierpnia w Nikolsburgu, przebywszy 321 km w ciągu 12 dni. 31 sierpnia za Nikolsburgiem król połączył się z Sieniawskim.

3 września w Stettelsdorfie odbyło się posiedzenie wielkiej rady wojennej, w której - obok króla Jana III Sobieskiego i księcia Karola Lotaryńskiego - wzięli udział dowódcy wojsk polskich (obaj hetmani koronni Stanisław Jabłonowski i Mikołaj Sieniawski oraz generał artylerii Marcin Kątski), elektor saski Jan Jerzy III, elektor bawarski oraz generałowie cesarscy. Naczelne dowództwo nad siłami sprzymierzonych objął Jan III Sobieski. Przyjęto też plan odsieczy przedstawiony przez polskiego króla. Plan Sobieskiego zakładał przeprawę całej armii na prawy brzeg Dunaju. Po przekroczeniu rzeki, co miały zabezpieczać polskie wojska, siły sprzymierzonych miały przeprowadzić dokładne rozpoznanie przeciwnika, a następnie maszerować wzdłuż Dunaju przez górzysty obszar tzw. Lasu Wiedeńskiego. Główną rolę podczas tego marszu miała odegrać piechota, ubezpieczając wojska przed zaskoczeniem przez przeciwnika. Po przekroczeniu Lasu Wiedeńskiego wojska sprzymierzonych miały niezwłocznie zaatakować go, a po rozbiciu - przejść do pościgu.

Po naradzie Sobieski natychmiast przystąpił do wykonania zaplanowanej operacji. W nocy z 5 na 6 września wojska polskie i austriackie przeprawiły się pod Tulln na prawy brzeg Dunaju po pontonowych mostach. Następnie przeprawiły się przybyłe spod Krems posiłkowe oddziały niemieckie. Marsz wojsk sprzymierzonych na Wiedeń odbywał się w trzech kolumnach. W lewej kolumnie wzdłuż brzegu Dunaju przemieszczały się wojska austriackie, w środkowej - posiłki niemieckie, prawą kolumnę stanowiły wojska polskie. 11 września siły sprzymierzonych podeszły w rejon równinny i zajęły pozycje naprzeciwko armii tureckiej. Ze szczytu góry Kahlenberg Sobieski ocenił teren oraz siły przeciwnika i ich położenie.

Stosunek sił był następujący: armia biorąca udział w odsieczy liczyła około 70 tys. żołnierzy (około 30 tys. jazdy i 40 tys. piechoty) oraz 140 dział, w tym wojska polskie około 27 tys. żołnierzy. Natomiast siły Turków rozwinięte do walki ze sprzymierzonymi wynosiły około 85 tys. żołnierzy, w aproszach zaś pod miastem pozostawało około 25 tys. Turków.

Wojska sprzymierzonych zajęły stanowiska na północ od miasta, od strony Lasu Wiedeńskiego. Na prawym skrzydle, rozciągającym się od Rosskopfu do Dreimarksteinu, stanęły wojska polskie. Były one uszykowane w taki sposób, że na bokach stanęli obaj hetmani z oddziałami jazdy i piechoty, w środku zaś husaria i piechota królewska. Centrum ugrupowania wojsk sprzymierzonych, znajdujące się w okolicy Vogelsang, zajęły wojska elektora bawarskiego - księcia Waldecka. Lewe skrzydło, znajdujące się na Kahlenbergu, stanowiły wojska elektora saskiego i księcia Karola Lotaryńskiego. Natarcie miało rozpocząć lewe skrzydło - najbardziej wysunięte w stronę przeciwnika. Mimo otoczenia całego Wiednia Turcy ześrodkowali główne siły na północ od miasta, słusznie obawiając się uderzenia z tej strony. Pozycje wojsk tureckich rozciągały się od Schönbrunn do Döbling. Za rzeką Wiedenką zajęli pozycje Tatarzy.

12 września rano o godz. 6 rozpoczęło natarcie lewe skrzydło wojsk sprzymierzonych. Stojąca na Kahlenbergu piechota ruszyła ku stanowiskom tureckim znajdującym się na Nussbergu. Posuwająca się za nią artyleria zatrzymywała się co chwilę, by ogniem dział razić nieprzyjaciela. W tych momentach zatrzymywała się również piechota, czekając, aż puszkarze na nowo nabiją armaty. Sobieski rozkazał stojącym na zboczach Kahlenbergu bateriom wspierać natarcie ogniem. O godz. 8.00 Nussberg został zdobyty. Wojska lewego skrzydła nacierały dalej i w południe zdobyły Heiligenstadt, którego Turcy bronili zażarcie. Około południa oddziały walczące na tym skrzydle zaczęły podchodzić pod Wiedeń. Turcy obawiając się, że mogą one szybko przebić się do miasta, zgrupowali tu większość swoich sił, przygotowując się do przeciwnatarcia.

Sobieski postanowił zaatakować lewe skrzydło tureckie od Sieveringu i Dornbachu. Sam wyprowadził z lasów oddziały piechoty polskiej wzmocnione przez artylerię. Walką tych oddziałów kierował generał Kątski. Za nimi posuwały się chorągwie husarii - głównej siły uderzeniowej polskiej armii. Szczególnie ciężkie zadanie stało przed Polakami. Piechurzy uderzyli bowiem przez łańcuch mniejszych wzgórz oddzielających ugrupowanie polskich wojsk od Równiny Wiedeńskiej, a wódz turecki Kara Mustafa widząc grożące niebezpieczeństwo, skierował przeciwko nim najlepsze pułki janczarów wspierane ogniem artylerii tureckiej. Zaczęła się zacięta, żmudna walka o każdy pagórek, każdą winnicę i lasek. Jednocześnie z natarciem prawego skrzydła wojsk sprzymierzonych od Vogelsangu rozpoczęły natarcie wojska rozmieszczone w centrum. Turcy zdołali na pewien czas zatrzymać natarcie piechoty niemieckiej atakującej w centrum, ale Sobieski wsparł Niemców własną piechotą i przełamał opór wroga. Wojska sprzymierzonych posuwały się naprzód.

Około godz. 17 wojska tureckie zostały wyparte na równinę. Aby przekonać się, czy teren nie jest zbyt trudny dla szarży kawalerii, Sobieski skierował do ataku chorągiew husarii. Wywołała ona zamieszanie w szykach tureckich i powróciła na pozycję wyjściową. O godz. 18 Sobieski uznał, że nadszedł moment decydujący i rozkazał formować się do ataku wszystkim chorągwiom husarskim i pancernym. Tymczasem Kara Mustafa zgromadził 75% swych sił przeciwko Polakom oraz umocnił główny obóz turecki na Schmelzu oddziałami ściągniętymi z prawego skrzydła. Na północny zachód od obozu stanęła urzutowana w trzech liniach jazda turecka. Turcy zgrupowali tu również dużą liczbę dział.

Sobieski osobiście poprowadził 20 tys. jazdy do ataku, który miał rozstrzygnąć bitwę i zadecydować o losie Wiednia. Była to najsłynniejsza w dziejach szarża husarii polskiej. Atakując po lekkiej pochyłości terenu, husaria nabierała coraz większego rozpędu. Za husarią ruszyła kawaleria lewego skrzydła i centrum wojsk sprzymierzonych. W momencie natarcia artyleria turecka otworzyła silny ogień, a ciężka jazda turecka ruszyła na spotkanie pędzącej w szalonym galopie husarii. W starciu czołowym ściana jeźdźców tureckich legła pokotem, a husaria dobywszy koncerzy, zwaliła się na następne szeregi i, prąc je przed sobą, sunęła naprzód. Przerażenie i popłoch ogarnęły Turków. Cała jazda Kara Mustafy, zasławszy gęsto ziemię trupem, ratowała się paniczną ucieczką. Za jazdą poszła piechota turecka. Kara Mustafa ledwie uszedł z życiem. Potężna armia turecka została doszczętnie rozbita. Bronili się jeszcze pozostawieni pod murami miasta janczarowie, ale i oni zostali wyparci przez wojska Karola Lotaryńskiego. Obóz turecki wpadł w ręce Sobieskiego - Wiedeń był wolny.
"Bitwa ta i walka była ogromna, trwając od południa do zachodu słońca sprawiała wrażenie, że to Sąd Ostateczny
- pisał kronikarz turecki. W końcu, na krótko przed zapadnięciem zmroku, wojsku muzułmańskiemu już nie starczyło sił i w żaden sposób nie było ono zdolne wytrzymać, więc zostało pobite i uciekło. [...]".

Chociaż bitwę wiedeńską zakończył wspaniały atak jazdy (husarii) polskiej, to jednak zwycięstwo odniesione nad Turkami było w dużej mierze dziełem piechoty i artylerii. Należy dodać, iż przed bitwą byli zaangażowani również saperzy do budowy mostów pontonowych. Bitwa ta jest ciekawym przykładem umiejętnego przystosowania działań do terenu przez sprzymierzonych. W pierwszej fazie walki działała skutecznie piechota wspierana przez artylerię. Dopiero po wyparciu wroga na równinę można było użyć kawalerii. Król Jan III Sobieski jako dowódca wykazał duży talent, umiejętnie kierując przebiegiem walki, w której zostały zniszczone główne siły tureckie, a tym samym zlikwidowane oblężenie Wiednia.

Tradycje obchodów świąt wojsk lądowych sięgają okresu II Rzeczypospolitej. Początkowo swe święta obchodziły pułki piechoty, kawalerii, artylerii, saperów, łączności itp. wojsk lądowych oraz niektóre rodzaje broni (artyleria, artyleria przeciwlotnicza, saperzy). Tak było aż do roku 1948, w którym minister obrony narodowej rozkazem nr 115 z 19 lipca 1948 r. ("Dziennik Rozkazów MON" nr 12 z 1948 r., poz. 121) dla upamiętnienia momentów największej chwały bojowej jednostek, dla uczczenia w uroczysty sposób towarzyszy poległych w walkach o wyzwolenie Ojczyzny oraz dla pogłębienia łączności Narodu i Wojska Polskiego - ustanowił Święto Wojsk Lądowych i Szkół Oficerskich Lądowych, przypadające w rocznicę forsowania Odry i Nysy. Tak więc po raz pierwszy w historii Wojska Polskiego główny rodzaj sił zbrojnych miał swe święto. Było to przede wszystkim związane z utworzeniem - zgodnie z rozkazem ministra obrony narodowej nr 0271/org. z 29 listopada 1947 r. - Dowództwa Wojsk Lądowych.

Dniem święta miała być pierwsza niedziela po 15 kwietnia. Zalecano go obchodzić uroczyście, przy udziale zaproszonych władz cywilnych, przedstawicieli partii politycznych, związków zawodowych i miejscowego społeczeństwa. Przykładowy program obchodów święta obejmował: capstrzyk i uroczysty apel poległych w przeddzień święta, mszę polową, defiladę, wspólny obiad żołnierski, akademię (poświęconą zobrazowaniu historii walk wojsk lądowych ze szczególnym uwzględnieniem czynów bojowych danej jednostki oraz jej wysiłków i zasług w dziedzinie wyzwolenia oraz odbudowy Polski), a także imprezy artystyczne i sportowe.

Jednakże centralnych obchodów Święta Wojsk Lądowych i Szkół Oficerskich Lądowych nie było. W 1949 r. w pierwszą niedzielę po 15 kwietnia przypadała Wielkanoc. Rok później zaś już nie miał kto organizować centralnych obchodów święta, albowiem minister obrony narodowej rozkazem nr 09/org. z 7 lutego 1950 r. nakazał rozformować Dowództwo Wojsk Lądowych. Oficjalnych obchodów święta więc zaniechano. Później przez wiele lat żołnierze wojsk lądowych faktycznie nie mieli swego święta. Obchodziły swe święta jedynie poszczególne rodzaje wojsk lądowych: wojska rakietowe i artyleria, wojska obrony przeciwlotniczej, wojska inżynieryjne, wojska obrony przeciwchemicznej i wojska łączności.

Do koncepcji święta wojsk lądowych powrócono przy okazji odtwarzania Dowództwa Wojsk Lądowych. 19 sierpnia 1996 r. decyzją ministra obrony narodowej powołano Grupę Organizacyjno-Przygotowawczą Dowództwa Wojsk Lądowych, na czele której stanął gen. bryg. Józef Flis, a nadzór nad pracami grupy sprawował sekretarz stanu - I zastępca ministra obrony narodowej dr Andrzej Karkoszka.

prof. dr hab. Andrzej Kaźmierczak EURO AND POLAND AUDIO

prof. dr hab. Andrzej Kaźmierczak EURO AND POLAND AUDIO

Euro w Polsce już w 2011?
prof. dr hab. Andrzej Kaźmierczak (2008-09-11)
Aktualności dnia
słuchajzapisz
Specjalizacja badawcza:
polityka pieniężna
finanse międzynarodowe 2. Publikacje:
"Polityka pieniężna w gospodarce rynkowej", PWN, 2003, wydanie drugie, zmienione.
"Deficyt budżetowy a polityka pieniężna", Prace i Studia Kolegium Zarządzania i Finansów SGH, nr 34/2003.
Podstawy polityki pieniężnej. PWN, Warszawa 1998.
Rola pieniądza w gospodarce - współczesne kontrowersje. "Studia i Prace" Kolegium Zarządzania i Finansów, Zeszyt nr 9/1998.
Banki polskie u progu XXI wieku, praca zbiorowa pod redakcją W. L. Jaworskiego (współautor), Poltext, Warszawa 1999.
Oddziaływanie banku centralnego na gospodarkę. Zeszyt Naukowy KZiF SGH "Studia i Prace" nr 11/1999.
Zmiana podaży pieniądza a realne procesy gospodarcze w Polsce. Zeszyt Naukowy KZiF SGH "Studia i Prace" nr 15/2000.
Współczesny bank, praca zbiorowa pod redakcją W. L. Jaworskiego. Poltext, Warszawa 2000 (współautorzy: B. Gruszka, M. Iwanicz-Drozdowska, R. Jagiełło, W.L. Jaworski, R. Kasprzak, A. Nowak, J. Nowakowski, Z. Polański, G. Rytelewska, M. S. Wiatr, M. Zaleska, Z. Zawadzka, P. Zawadzki).
Polityka pieniężna w gospodarce rynkowej. PWN, Warszawa 2000. 3. Ścieżka kariery:
1973, kończy studia w SGPiS i zostaje zatrudniony jako asystent w katedrze Finansów SGPiS
1979, uzyskuje tytuł doktora i jest zatrudniony jako adiunkt w Katedrze Finansów SGPiS
1986, uzyskuje tytuł doktora habilitowanego i jest zatrudniony na stanowisku docenta w Katedrze Finansów SGPiS
1993, zatrudniony jako profesor w Katedrze Bankowości SGH
2000, uzyskuje tytuł naukowy profesora 4. Zainteresowania:
historia i dzialalność w NSZZ Solidarność

Bruksela legalizuje rosyjską agresję

Bruksela legalizuje rosyjską agresję



Bruksela legalizuje rosyjską agresj
Nasz Dziennik, 2008-09-10
Z dr. hab. Włodzimierzem Marciniakiem z Instytutu Studiów Politycznych PAN rozmawia Łukasz Sianożęcki

Jak Pan ocenia wczorajsze rozmowy Sarkozy - Miedwiediew?
- W ogóle dosyć trudno jest ocenić mediacje Unii w tym konflikcie, dlatego że po pierwsze, UE nie ma zbyt wielu możliwości wpływania na politykę Rosji. Po drugie, władze rosyjskie w tej chwili są raczej nastawione na pogarszanie sytuacji. Najwyraźniej kieruje nimi zasada: czym gorzej, tym lepiej. W ten sposób umacnia się patriotyczna ekstaza, która panuje w tej chwili w Rosji.

Czy Unii udało się osiągnąć cokolwiek, co można poczytać za sukces?
- Pewnym sukcesem jest to, że Unia zajmuje w miarę wspólne stanowisko w kontekście konfliktu na Kaukazie. Z drugiej strony wczoraj w gruncie rzeczy zostały jedynie powtórzone ustalenia sprzed miesiąca, z jedyną zmianą, że pojawiły się pewne konkretne daty. Niemniej jednak Unia jest w niezwykle trudnej sytuacji, dlatego że jest jasne, iż Moskwa nie będzie przestrzegać 6 punktów planu pokojowego. Wynika to chociażby z tego, że musi mieć ona namacalny dowód swojego zwycięstwa, tzn. zajęcie jakiegoś terytorium itp. Dlatego te ustalenia, o których mówił Sarkozy, w zasadzie wyglądają jak usankcjonowanie podziału terytorialnego Gruzji. Sam fakt ustalenia sił policyjnych wyłącznie (!!!) po stronie gruzińskiej dokładnie to właśnie oznacza. Przecież te siły mają kontrolować, czy to Gruzini nie naruszają porozumienia, więc będą operować de facto po jednej tylko stronie. I to jest zdecydowany sukces... ale Rosji. Unia musi mimo wszystko zmienić swoją retorykę w stosunku do Rosji, choć wydaje się, że Kremlowi idzie w tych rozmowach nieco gorzej, niż początkowo Rosjanie zakładali.

Ale żadnych ograniczeń na Rosję nie udało się nałożyć...
- Od ewentualnych sankcji nieco ważniejszy jest inny problem. Rosja płaci dosyć wysoką cenę za interwencję w Gruzji, lecz akurat nie w relacjach z Brukselą czy szeroko rozumianym Zachodem, ale w relacjach z Chinami. Na szczycie Szanghajskiej Organizacji Współpracy 28 sierpnia Miedwiediew faktycznie zgodził się na to, by Chiny były gwarantem stabilności granic w Azji Centralnej. Czyli także stabilności granic azjatyckich republik postsowieckich. Tymczasem sam kilka dni wcześniej, uznając niepodległość Abchazji i Osetii Południowej, złamał, nienaruszalną do tej pory na obszarze byłego ZSRS, regułę zachowania dawnych sowieckich granic jako granic państwowych. To oznacza, że na obszar ten jako ważny gracz wkraczają Chiny. I to jest prawdziwe wyzwanie, przed którym stoi UE. Czyli nie tyle, jak Rosja zostanie ukarana za agresję na Gruzję, ile czy Unia będzie także potrafiła wejść na ten obszar postsowiecki jako ważny gracz polityczny, który podejmie rywalizację z Chinami i Stanami Zjednoczonymi, które tam już są obecne. Wydaje mi się, że unijne programy pomocowe dla Gruzji, Ukrainy i Białorusi mogą się w tej sytuacji okazać ważniejsze niż pewne szczegóły związane z planem Sarkozy'ego. Jeśli w tej dziedzinie Bruksela wykaże determinację i osiągnie jakieś sukcesy, wówczas będzie można powiedzieć, że jest to bardzo dużo.

Nie sposób nie zauważyć, że ta retoryka Unii jest rzeczywiście zbyt miękka i w zasadzie polega na ciągłych ustępstwach wobec Moskwy. Jak długo może trwać takie przedłużanie ostatecznego terminu wycofania się wojsk dla Rosji? Kto byłby w stanie zmusić do takiego kroku Rosjan?
- Kto mógłby tego dokonać? Wydaje się, że prędzej Pekin niż Bruksela. Jednakże ewidentnie widać, że wszelkie stawianie terminów nie ma obecnie głębszego sensu. Najpierw był to 8 września, potem 8 września Sarkozy przejeżdża z nowymi datami. Co następne? Zwołać kolejny szczyt UE, by ustalić inny termin? Jasno widać, że Rosja gra na zwłokę tak, aby tego problemu nigdy nie rozstrzygnąć albo zrobić to w bardzo odległej przyszłości. W tej chwili nikomu nie zależy na szybkim usunięciu Rosji z Gruzji, gdyż dla wielu ta sytuacja jest wygodna. Rosja osłabiła swoją pozycję na arenie międzynarodowej i jej ważni partnerzy, czyli Chiny, UE i Stany Zjednoczone, będą starali się jak najwięcej korzyści z tego wyciągnąć, i widzimy, że już to robią, nie zaś usuwać przyczynę.

Jakie mogą być inne konsekwencje wczorajszych ustaleń?
- Patrząc na sytuację realistycznie, to Gruzja już utraciła Abchazję i Osetię Południową. Nie ma możliwości, aby w najbliższej perspektywie czasu środkami politycznymi zmienić skutki rosyjskiej agresji zbrojnej. Jedyne, co można zrobić, by pomóc Gruzji i innym krajom postsowieckim chcącym się uniezależnić od Moskwy, to działać w ten sposób, by Gruzja, np. na płaszczyźnie programów pomocowych poprzez inwestycje ekonomiczne, odbudowę sił zbrojnych, stała się paradoksalnie beneficjentem tej agresji. To jest chyba ważniejsze niż karanie czy sankcjonowanie Rosji, gdyż takie działanie wywoła jedynie odwrotne skutki. Władzom rosyjskim obecnie zależy na przedstawieniu swojego kraju jako państwa izolowanego na arenie międzynarodowej, ponieważ daje to efekt zjednoczenia władzy i narodu, który w tej chwili wyraźnie obserwujemy. Jest to dla rządzących ogromna przyjemność i będą starać się jak najbardziej przedłużyć ten stan. A okupowanie obszarów Gruzji doskonale temu służy.

Czy deklaracje Sarkozy'ego, że Unia jako stojąca na straży pokoju nie będzie się angażować militarnie, można odczytać jako sygnał dla Gruzji, że ze strony Brukseli na pomoc wojskową nie może ona liczyć w najmniejszym stopniu?
- Wygląda na to, że nie. Mówi się jedynie o wysłaniu sił policyjnych, które mają nadzorować linię przerywania ognia, ale jedynie po stronie gruzińskiej. Obecnie ważniejsze jest to, jaką pomoc finansową zaproponuje Unia Gruzinom. Choć trzeba zauważyć, że nie jest do tej pory zbyt hojna, więcej zaproponowały USA. Ważne jest też, jaka będzie determinacja UE wobec otwarcia na Wschód, zwłaszcza na Ukrainę, a także to, jak ułoży się sytuacja na całym obszarze postsowieckim w najbliższej przyszłości. Czyli także Azja Centralna, a więc ważne jest, co zrobią Chińczycy. Ponadto ważne jest, co zrobi NATO, zwłaszcza w kontekście swojej operacji w Afganistanie.

Czy to, że na późniejszym spotkaniu z prezydentem Gruzji Micheilem Saakaszwilim Sarkozy nie był mu w stanie przedstawić żadnych konkretów, świadczy o słabości Unii?
- To, że Sarkozy potwierdził słowa Miedwiediewa, iż Unia gwarantuje zabezpieczenie przed atakami ze strony Gruzji, może o tym świadczyć. Ponadto stwierdzenie, że unijne jednostki policji będą działać jedynie w strefie buforowej, także jest przyjęciem rosyjskiego punktu widzenia na konflikt. Przy tym uznanie, że coś takiego jak strefa buforowa istnieje, jest niczym innym jak cichym przyzwoleniem na utrwalenie faktycznej aneksji Abchazji i Osetii Południowej. W tym sensie można wręcz powiedzieć, że Bruksela pomaga Rosji zalegalizować skutki agresji. Nie jest to jednak zbyt duże zaskoczenie. Politycznie Unia Europejska jest słaba i jej przywódcy są także słabi. Więcej zdecydowania możemy spodziewać się po USA i NATO. Unia może jedynie zareagować, powtarzam, w płaszczyźnie swego generalnego otwarcia na Wschód. Jeżeli już jakieś konsekwencje Rosja ma ponieść, niech to będzie przyspieszenie integracji Ukrainy i Gruzji, i takie kroki na szczęście Unia zapowiada. Ważne jest także, by UE zrewidowała swoją politykę energetyczną w stosunku do Rosji, np. warto przemyśleć wycofanie się z Gazociągu Północnego. Tego typu kroki są dużo bardziej realne i możliwe.

Jak wygląda wobec tego obecnie sytuacja Ukrainy? Paradoksalnie wcale nie musi ona być teraz pchnięta w ramiona Moskwy?
- Raczej tak. Aktualnie obserwujemy tendencje odwrotne. Republiki azjatyckie zwracają się w kierunku Chin, co jest skutkiem między innymi przyznania Chinom gwarancji, że będą odpowiedzialne za stabilność granic Azji Centralnej. To znaczy, że będą gwarantowały także stabilność granicy rosyjsko-kazachskiej. Jest to wydarzenie bezprecedensowe. Toteż cena, jaką zapłacili Rosjanie za zajęcie gruzińskich republik, jest gigantyczna. Musieli się wycofać ze znacznego obszaru, który chcieli uznawać za znaczną sferę swoich wpływów. Ukraina coraz bardziej dąży na Zachód. Armenia rozmawia z Turcją. Oznacza to, że wszyscy szukają sposobu, jak od Rosji się zdystansować. Problem polega na tym, na ile partnerzy zewnętrzni zareagują na te dążenia państw postsowieckich do tej "ucieczki przed Rosją".

Chinese Premier Wen Jiabao (right) meets with Polish Vice

Chinese Premier Wen Jiabao (right) meets with Polish Vice
Prime Minister Waldemar Pawlak in Beijing on Friday,

September 5,



Premier Wen said the Paralympics provide a stage for disabled athletes to show their spirit, and encourage the world to pay more attention to disabled people. Wen Jiabao has promised that China will put as much effort into the Paralympic Games as went into the Olympics. He said China and Poland have expanded mutual cooperation in recent years, saying he appreciates Poland's long support for the one-China policy. Wen said China is willing to work with Poland to promote bilateral ties to a new level.

Pawlak congratulated China for the success of the Olympics, and wished the same for the Paralympics. He also expressed hope that Poland will enhance cooperation with China.

Grazie, Giovanni Paolo II

Grazie, Giovanni Paolo II

do not be afraid you have to decide about your future

Po 69 latach Nasila się niemiecki nacjonalizm, szczególnie w młodym pokoleniu.

Po 69 latach Nasila się niemiecki nacjonalizm, szczególnie w młodym pokoleniu.


Nasz Dziennik, 2008-09-01
Jan Maria Jackowski

1 września obchodzimy kolejną rocznicę wybuchu II wojny światowej. Wiele wskazuje na to, że w Polsce wspomnienie tych tragicznych wydarzeń - wraz z odchodzeniem na wieczną wartę bohaterów i świadków września 1939 roku - jest coraz słabsze. Natomiast w Niemczech - odwrotnie. Wraz z wymieraniem pokolenia wojennego, które miało poczucie winy, powojenny nurt rozliczeniowy ze swoistym zbiorowym rachunkiem sumienia za popełnione zbrodnie jest zastępowany zbiorową amnezją, a wojna przedstawiana jako ciężki los zwykłych ludzi.

W niemieckiej literaturze i sztuce, a zwłaszcza w kinematografii, pojawia się coraz więcej utworów relatywizujących winę za zbrodnie i gloryfikujących cierpienia Niemców. Na naszych oczach dokonuje się jawnie fałszująca rzeczywistość rewizja historii, a kaci są przedstawiani jako ofiary. W to wpisuje się swoista polityka historyczna uprawiana mniej lub bardziej otwarcie przez większość niemieckich elit politycznych, które wydarzenia z przeszłości interpretują według "politycznej poprawności" i w zgodzie nie z prawdą o wojnie, ale obecnymi niemieckim interesami. Kilkadziesiąt lat po wojnie wywołanej przez Niemcy, w której zginęło kilkadziesiąt milionów ludzi, a setki milionów cierpiało, Berlin aspiruje nie tylko do przewodzenia Unii Europejskiej, ale również do stałego zasiadania w Radzie Bezpieczeństwa ONZ, obok Francji, Wielkiej Brytanii, Chin, Rosji i USA.
Wieloletnie działania różnych historyków i publicystów, a zwłaszcza ziomkostw i stowarzyszeń, od których "oficjalnie" odcinał się rząd w Bonn, a następnie - po zjednoczeniu Niemiec - w Berlinie, przynoszą po latach efekty. Obecnie te organizacje są już jawnie i bez ogródek popierane przez konstytucyjne władze Bundesrepubliki, w tym osobiście przez kanclerz Angelę Merkel. Najlepszy to dowód, że przez lata była stosowana taktyka: maszerujemy oddzielnie, ale gdy tylko będzie można, uderzymy razem. Niestety, władze polskie nie potrafią, a może nie chcą, w sposób odpowiedzialny i właściwy kształtować wzajemnych stosunków, a relacji i trudnego pojednania budować na zasadach partnerskich i w zgodzie z prawdą o naszej wzajemnej przeszłości.

Germanizacja Europy
Obecnie zbieramy pokłosie polityki chowania głowy w piasek. Nasila się niemiecki nacjonalizm, szczególnie w młodym pokoleniu. Coraz bardziej masowo są składane pozwy przeciw polskiemu rządowi domagające się "zwrotu" majątków niemieckich. W niemieckich szkołach o roli hitlerowskich Niemiec w czasie II wojny światowej mówi się niewiele. Za to ma być nauczany odrębny przedmiot o "wypędzonych". W Berlinie powstaje Centrum przeciwko Wypędzeniom wybielające naród niemiecki. Coraz wyraźniej ujawnia się, że polityka niemiecka nadal realizuje koncepcję Mitteleuropy, zaadaptowaną do realiów Unii Europejskiej, ale wciąż polegającą na politycznej i gospodarczej dominacji niemieckiej w Europie Środkowowschodniej. W Polsce znamy ponuro od wieków tę koncepcję pod nazwą "Drang nach Osten" (napór na Wschód), co jest synonimem agresywnej niemieckiej polityki, oznaczającej kolonizację i germanizację ziem polskich.
Polaków może szczególnie niepokoić realizowana od lat, konsekwentna polityka zbliżenia na osi Berlin - Moskwa. Jej celem, poza korzyściami gospodarczymi, jest uzyskanie poparcia Moskwy dla dominacji niemieckiej w zachodniej Europie i ustanowienie kondominium rosyjsko-niemieckiego w Europie Środkowowschodniej. Niemcy z Rosją budują rurę gazową na dnie Bałtyku. Zbyt dobrze znamy ponurą dla Polski tradycję współpracy prusko/niemiecko-rosyjskiej, sięgającą czasów rozbiorów i niesławnej pamięci traktatu Ribbentrop - Mołotow. Z tego punktu widzenia nawet nasze wejście do Unii Europejskiej wcale nie gwarantuje nam bezpieczeństwa. Zwłaszcza po ewentualnym wejściu w życie traktatu lizbońskiego może się okazać, że nasza sytuacja uległa pogorszeniu i nasze członkostwo w zdominowanej przez Berlin UE nie gwarantuje nam obrony naszych żywotnych interesów.
Dla Niemiec eurokonstytucja - czyli obecny traktat lizboński - jest instrumentem do budowania podstaw swej dominacji w Europie. Traktat otwiera drogę do landyzacji Europy i procesu sprowadzania państw narodowych do prowincji europejskiego superpaństwa federacyjnego, a mającym najwięcej do powiedzenia w Unii Niemcom daje uprzywilejowaną pozycję. Dla Niemiec Unia Europejska jest bowiem o tyle interesująca, o ile stanie się narzędziem w ich rękach do ekspansji na skalę europejską, ze szczególnym uwzględnieniem Europy Środkowej, tradycyjnie w Berlinie uważanej za strefę niemieckich wpływów. Dlatego Niemcy z taką determinacją i skutecznością doprowadziły do reanimacji eurokonstytucji po szoku wywołanym przez referenda we Francji i w Holandii. Pozostawiono ponad 90 proc. starych zapisów, ale zmieniono nazwę z "traktatu konstytucyjnego" na "traktat reformujący", czyli wysadzono świecę bez ruszenia lichtarza. Miało to zakamuflować istotę dokumentu i ułatwić ratyfikację nowej wersji eurokonstytucji przez parlamenty krajowe, aby uniknąć referendów. Dlatego irlandzkie "nie" wywołało tak gwałtowne reakcje polityków niemieckich. Trwają naciski na Dublin i Czechy, które również są niechętne eurotraktatowi. Na naszych oczach upada jeden z głównych mitów zjednoczonej Europy, która według "ojców założycieli" miała oznaczać europeizację Niemiec i zneutralizowanie niebezpieczeństwa reaktywacji polityki ekspansji i podboju. Dziś to Niemcy germanizują Europę.

Echa polityki Hitlera
W czasach PRL komunistyczna propaganda często powracała do motywu niemieckiego rewizjonizmu. Był on obecny zwłaszcza w organizacjach ziomkostw, kwestionujących ustalenia konferencji poczdamskiej i wysiedlenie Niemców z Ziem Odzyskanych i północnych, będące konsekwencją zbrodniczej działalności III Rzeszy. Przecież polityka Hitlera przyniosła tragiczne żniwo śmierci i niewyobrażalny rachunek ludzkich krzywd. Ziomkostwa sprzeciwiały się także prawnemu uznaniu polskiej granicy na Odrze i Nysie Łużyckiej i dążyły do odbudowy Niemiec w granicach z 1937 roku. Działania ziomkostw, mające na celu rewizję historii i fałsz sankcjonujący ludobójstwo milionów obywateli polskich, niewyobrażalne krzywdy ludzkie oraz zniszczenie naszego kraju, jakie zostało dokonane w trakcie wywołanej przez Niemcy II wojny światowej, powodowały zrozumiałe reakcje w Polsce.
W latach 90. wiele mówiono o pojednaniu i dobrosąsiedzkich stosunkach polsko-niemieckich. Wydawało się, że dążenia ziomkostw stanowią margines polityki niemieckiej. Podkreślano, że antypolskie wypowiedzi i działania szefowej Związku Wypędzonych i deputowanej do Bundestagu z ramienia CDU Eriki Steinbach nie znajdują wsparcia ze strony liczących się w Niemczech sił politycznych. Lecz gdy zostało przesądzone wejście Polski i Czech do Unii Europejskiej, a więc do wspólnego obszaru jurysdykcyjnego, postulaty ziomkostw uzyskały wsparcie głównych partii politycznych. Już w okresie kampanii wyborczej we wrześniu 2002 r. Edmund Stoiber, kandydat CDU/CSU na kanclerza Niemiec, wezwał Polskę i Czechy do anulowania aktów prawnych stanowiących podstawę przymusowego wysiedlenia oraz wywłaszczenia Niemców po zakończeniu II wojny światowej. Lider socjaldemokratów, kanclerz Gerhard Schroeder, oraz inni politycy rządzącej w Niemczech koalicji SPD - Zieloni, wyraźnie dawali do zrozumienia, że podzielają postulaty Związku Wypędzonych.
Nie zdziwiło zatem, że przy sprzyjającej atmosferze słowa były przekuwane w czyny. W połowie lipca 2003 r. niemieckie ziomkostwo Śląska zażądało ostatecznego anulowania w Polsce aktów prawnych, które stanowiły podstawę do przymusowego wysiedlenia i wywłaszczenia Niemców po II wojnie światowej. Zapowiedziało też skargi w związku z rzekomą "dyskryminacją ludności niemieckiej" w Polsce. Rudi Pawelka, federalny przewodniczący Ziomkostwa Śląska, podczas dwudniowego spotkania Niemców śląskich w Norymberdze uznał, że wypędzenie zakończy się dopiero wtedy, gdy zniknie ta niesprawiedliwość. "Do tego czasu - powiedział - będziemy próbowali informować Unię Europejską o przypadkach dyskryminacji w Polsce, domagać się zmiany [tego stanu rzeczy] i popierać skargi przed polskimi sądami, Europejskim Trybunałem Praw Człowieka i ostatecznie zbiorowe skargi w Stanach Zjednoczonych".
Na początku 2004 roku - na kilka miesięcy przed przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej, w sytuacji gdy środowiska tak zwanych wypędzonych liczyły na to, że obecność w jednej przestrzeni prawnej zwiększy szanse roszczeń odszkodowawczych Niemców, skierowanych pod adresem państwa polskiego - do laski marszałkowskiej w polskim Sejmie wpłynął projekt uchwały zobowiązującej rząd do wyegzekwowania od Niemiec należnych reparacji wojennych z tytułu strat i szkód, jakie poniósł nasz kraj z powodu planowych zniszczeń w czasie II wojny światowej. Intencja wnioskodawców polegała na stworzeniu sytuacji, w której roszczeniom niemieckich wypędzonych przeciwstawiono by polskie roszczenia reparacyjne. Ewentualnym następstwem takiego rozwoju sprawy miałoby być uregulowanie kwestii majątkowych wyłączonych z traktatu polsko-niemieckiego podpisanego 14 listopada 1990 roku. Jednym z możliwych rozwiązań byłaby tzw. opcja zerowa, czyli wzajemne zrzeczenie się przez Polskę i Niemcy wszelkich roszczeń majątkowych. Niestety, zwyciężył pogląd, że Niemcy są naszym "najlepszym adwokatem" (oczywiście w swoim najlepszym interesie, czego nie dostrzegła - naiwna czy jawnie szkodząca Polsce? - większość tak zwanych elit) na drodze wejścia Polski do Unii Europejskiej.
Warto przy tym pamiętać, że w Bayreuth znajduje się Centralne Archiwum Kompensacyjne, gromadzące ponad 50 kilometrów dokumentów, które zawierają ponad 700 tys. akt postępowania kompensacyjnego. Mają one potwierdzać niemieckie straty majątkowe, to znaczy utratę: gruntów, domów, uszczerbek mienia, przepadek majątków ziemskich, gospodarstw rolnych, zakładów czy lasów. Mogą być zatem użyte do działań prawnych zapowiedzianych przez Rudiego Pawelkę. No cóż, niepokoi, że w Niemczech zamiast myśleć o przyszłości i budowaniu wspólnej Europy na zasadach partnerskich, nasila się powrót do szczególnie dla nas bolesnej przeszłości.

Polska racja stanu
Piramidalnym błędem polskiej polityki zagranicznej po 1989 roku było nierozwiązanie w formie traktatowej wszelkich trudnych kwestii we wzajemnych stosunkach. W polsko-niemieckim traktacie granicznym z 1990 roku - jak już wspomniano - nie uwzględniono tych kwestii. Lata 90. i pierwsza połowa następnej dekady to w polityce Polski wobec Niemiec czas chowania głowy w piasek i nacechowane ideologią "politycznej poprawności" budowanie propagandowego mitu o modelowym pojednaniu. W 2005 roku, gdy wybory prezydenckie wygrał Lech Kaczyński, a parlamentarne Prawo i Sprawiedliwość deklarujące budowę IV RP, wydawało się, że po latach błędów i myślenia wasalnego nasz kraj uzyska podmiotowość na arenie międzynarodowej, a polityka zagraniczna będzie służyć polskiej racji stanu.
Dlatego niezrozumiałe jest, dlaczego prezydent Lech Kaczyński i rząd Jarosława Kaczyńskiego w ogóle się zgodził na traktat lizboński ograniczający naszą suwerenność i dający Niemcom znacznie więcej władzy w Unii Europejskiej. Zaskakuje to tym bardziej że była to znakomita okazja, by postawić sprawę jasno i zadeklarować, że Polska będzie w ogóle rozpatrywała sprawę eurotraktatu, uzależniając to od skutecznego rozwiązania przez władze Niemiec z punktu widzenia prawa międzynarodowego wszelkich wątpliwości w sprawie roszczeń obywateli niemieckich kierowanych pod adresem Polski.
Jeszcze jest cień szansy, że prawda historyczna, nacisk opinii publicznej oraz realia ekonomiczne spowodują, iż państwo niemieckie zrzeknie się w imieniu swych obywateli roszczeń majątkowych w Polsce. Niemożliwe? Przecież kilka lat temu nikt nie wierzył w Niemczech, że trzeba będzie naszym rodakom zapłacić za pracę przymusową... Coraz częściej jest przypominany fakt, że Polska nie otrzymała odszkodowań wojennych od Republiki Federalnej Niemiec, a jedynie - symboliczne - od DDR. A przecież straty, jakie poniosła Polska w wyniku zbrodniczej działalności Niemiec, wynoszą setki miliardów dolarów. Ustawienie stosunków polsko-niemieckich na płaszczyźnie prawdy, a nie "politycznej poprawności" spowoduje, że domagający się odszkodowań będą się zwracać pod właściwy adres - czyli do rządu niemieckiego, który na razie stara się odwrócić uwagę od przejętych po III Rzeszy zobowiązań, podpuszczając "wypędzonych" przeciwko Polsce. Polityka ustępstw wobec Niemiec już przyniosła fatalne skutki. Nadszedł zatem najwyższy czas na zmiany.